Waterpret

En hier wat plaatjes van de kids (m'n excuses voor het formaat, ik heb ze van facebook gekopieerd) - zodra het droog was mochten ze met laarzen aan naar buiten. Uiteraard kwamen ze niet droog weer binnen :-). Joel zat op z'n hurken te spelen en ja, z'n billen raakten het water, maar hij zat zo geconcentreerd te scheppen dat hij het niet eens doorhad. Totdat de volgende  bui er weer aan kwam en het wat donkerder werd. Hij kwam overeind, keek heel bezorgd naar mij en vroeg: 'Kun je mijn spulletjes uit doen? Ik ben helemaal nat!'.

     

Regen en een ondergelopen tuin

Serieuze regen hier. Minstens 10 centimeter over de afgelopen dagen en kennelijk genoeg om onze tuin onder te laten lopen....

Mijn werk

Het werk dat ik doe samen met het Science Museum in Santa Ana heeft de UCI website gehaald! (dankzij mijn collega Lori die de juiste contacten heeft bij UCI communciations).

Als je op deze link klinkt, kom je bij het verhaal - in 't Engels uiteraard. http://www.uci.edu/features/2010/12/feature_discovery_101220.php

Enjoy!

Ik ben Twee en Ik zeg.....

NEE!

Inderdaad.

Doe je ogen dicht en stel je voor....

een vroege ochtend, ongeveer kwart over 6. Joel wordt wakker en stapt met het verkeerde been uit bed.
Komt vervolgens ons wakker maken. 'Ik moet een plas'.

Als ijverige goede moeder zeg ik: 'O, mama zal je wel even helpen'.

'NEEEEE! Papa moet het doen!!!!'

En voordat papa zich overeind kan hijsen zit meneer in een driftbui. En deugt er niets meer.
De plas? 'NEEEE, ik moet geen plas. Ik moet een plas!!' Dat krijgt Henk dan nog net voor elkaar.

Dan aankleden... 'NEEEEEE, ik wil niet die trui aan.'
'O, wil je dan je pyjama aanhouden?'

'NEEE! Ook niet.' En dan komt het hoge woord eruit: 'IK. WIL. NIKS! IK. WIL. NIKS!'. Al brullend.

Hmm.... Henk en ik kijken elkaar eens aan. We weten weer hoe laat het is (afgezien van inmiddels half zeven, nog steeds 's ochtends). Buiten op het balkon dan maar - de plek om af te koelen. 'Time-out' noemen we dat. En de kleine man is het er helemaal mee eens.

'Joel, ga je stoppen met huilen?'
'NEEE!'
'Okay, dan doen we time-out op het balkon'. Prima...

en op het balkon brult meneer lekker verder.

Met enige regelmaat vragen we: 'Ben je klaar met huilen?' En afhankelijk van hoever meneer zit in het proces is het antwoord 'NEEE! Ik. ben. nog. NIET KLAAR!' of met nog wat nasnikken... : 'ja, ik ben klaar'.

En dan is hij weer z'n vrolijke zelf en vragen wij ons af wat er nou in vredesnaam aan de hand was.....

(en een dergelijke scene kan zich op willekeurige momenten gedurende de dag afspelen)

Tja.... ik ben twee en ik zeg nee.....

Foto Update

Hier met wat foto's een update van wat we de laatste maanden gedaan hebben.

Eind september zijn we, op een HETE zaterdag, met vrienden naar San Diego Wild Animal Park geweest. Een soort safaripark, met 'wilde' dieren.

Joel is duidelijk niet onder de indruk - zie je hoe rood z'n hoofd is? Het was echt ontzettend warm die dag en in het safaripark hadden ze op verschillende plekken vernevelaars aan waar je wat verkoeling kon krijgen. f

Onze enthousiaste pogingen om zelf groente te gaan groeien in onze achtertuin zijn half geslaagd. De maiskolven bleven erg klein; Rebecca heeft er een paar opgegeten en de rest hebben we aan Mimi gevoerd, die ze met groot plezier opgegeten heeft. De sinaasappeltjes zijn aan het rijpen - helaas is er tijdens een flinke windvlaag in een flinke regenbui een tak met een paar nog-niet-rijpe vruchten afgebroken.
Een waar succes waren de rode bieten - zie foto. Het leuke is dat je daar 2 keer van kunt eten - het loof  en de biet. En het was ERG lekker!

Broodbakkerij - dat blijft gestaag doorgaan. Henk is de master hier - zijn broden lukken (bijna) altijd perfect. 

Joel - verdiept in een ernstig boek of beter: ernstig verdiept in een boek. Sinds een maand of wat heeft hij het geduld om voorgelezen te worden. En daar kun je hem ook heerlijk mee kalmeren als hij weer es een groeistuip-driftbui heeft. 

De volgende drie foto's zijn van Halloween - groot kinderfeest hier. Op vrijdagmiddag 29 October waren de kinderen weer welkom in het winkelcentrum. Een waar genot om al die opgetogen kids mooi verkleed rond te zien rennen. Wij zijn samen met Selina en haar moeder geweest. Selina is hier in de zomer met haar ouders komen wonen. Ze is precies even oud als Rebecca, woont in het appartementblok naast ons en de twee zijn dikke vriendinnen. 

 De buit....

De kids eten nu nog iedere dag van het snoep - 'Mogen we een candy?'

Maandag 8 november hadden Henk en ik een heel bijzonder en speciaal uitje. Ik was via mijn werk in COSMOS (afgelopen zomer) uitgenodigd voor een galadiner met Californische Nobelprijswinnaars. Woehaa.... in 'The Getty Center' in Los Angelos. 'The Getty Center' is een museum. Een ervaring apart, waar we wel helemaal van genoten hebben. Op de foto zie je mij in m'n lange jurk, met de skyline van LA op de achtergrond. Je kunt zelfs de oceaan in de verte zien - het Getty Center ligt hoog zodat je een prachtig uitzicht hebt. Het enige wat wij daar moesten doen was genieten van het lekkere eten, praatjes aanknopen met de mensen en er was ook 1 gallerij geopend die we op ons gemak doorgelopen hebben. 

In die gallerij waren oude, echte, middeleeuwse boeken te zien. En zowaar - we ontdekten een oud Nederlands boek. Met veel moeite konden we de tekst ontcijferen - het bleek een passage te zijn uit de Lofzang van Maria in Oud Nederlands. 

Terwijl we de tekst stonden te ontcijferen ontdekten we dat een van de andere aanwezigen ook Nederlander is - hij woont al een jaar of 10 (kweet het niet precies meer in San Diego). 

Tijdens een wandeling door de 'begguluh' - de heuvels achter ons huis die in Joel's perspectief 'bergen' zijn. 

Joel verdiept in z'n treinset - een kraamkadeautje wat nu erg favoriet is. 'Ik gaat mijn traintracks pakken - kan jij mij helpen de traintrack maken?'

Rebecca met Selina en een ander meisje, een vriendinnetje van Selina. Op weg naar het park. Zo'n leuk gezicht - Becca hoogblond en Selina donker en zwart. En ze hebben echt meisjeslol samen - ze giechelen wat af. 

Vorige week had Rebecca vrij van school - het was Thanksgiving op donderdag 25 november en die hele week hadden ze vrij. Dus even nagedacht over wat leuke activiteiten en ziehier een resultaat: mini muffins, zojuist versierd door de kleine meid die de restanten van de chocola aan 't oplikken is. Thanksgiving hebben we gevierd met een man uit de kerk die ons uitnodigde om het bij z'n dochter en haar gezin te vieren. Het was enorm gezellig - met mensen die we nog nooit eerder gezien hadden. Ze hadden daar een meisje van 6, Bethany - tot groot plezier van Rebecca. De zondag ervoor, 21 november, hadden we een potluck dinner in de kerk en Eric, de dominee had gevraagd of ik dat wilde organiseren. Dat leek me wel wat - en er waren ruim 150 mensen uiteindelijk. Ben dus nogal druk geweest die week ervoor :-). 

Joel is zindelijk - behalve voor de grote boodschap, daarvoor vraagt hij nog om een luier. 

En, last but not least (en eigenlijk ook niet last...) .... Rebecca d'r eerste tand is eruit. Sinds een week ofzo. Waar blijft de tijd......

Ontbijt

Zondagmorgen, vroeg. Joel komt bij ons bed staan met de mededeling: 'ik moet een plas!'. Als dat gebeurd is, kruipen wij er weer lekker even in en Joel gaat spelen in de woonkamer. Denken we. Inmiddels is Rebecca bij ons in bed gekropen. Buiten is het koud, dus dan ligt het erg lekker zo met z'n allen.
Ineens valt het me op dat het wel erg stil is in de woonkamer. Ik roep een paar keer: 'Joel!'. 'Waar is mijn Joel?' Dat laatste is een grapje tussen ons waar hij altijd om begint te lachen en roept : 'Hier ben ik!'. Maar ook daar komt nu geen reactie op.

Tijd dus om uit bed te stappen.

Rebecca en ik lopen samen de woonkamer in. Niemand te zien. Ook niet bij de eethoek. Maar in de keuken brandt de lamp. En het traphekje voor de ingang staat open. En het is heel stil. Ik krijg zo een vermoeden... en ja hoor.. de voorraadkast staat open, de wikkel van een plak chocola ligt op de grond en Joel is heerlijk van de chocola aan 't knabbelen. Z'n mond en handen helemaal onder het bruine goedje. Becca en ik schieten hartelijk in de lach. Daar wordt de kleine man verlegen van.
Hij komt naar me toe, duwt z'n hoofd en de plak chocola in m'n schoot en zegt: 'ik kan het niet. Het is too big voor mij. Ik wil chocola. Wil je een stukje afsnijden?'

Daar kun je geen 'nee' tegen zeggen toch..... Dus, met chocoladevlekken op m'n pyjama, loop ik naar het aanrecht om de aangegeten stukjes eraf te snijden en bij twee glimmende en dansende kinderen in handen te duwen.

Hier een paar plaatjes van de kids, en een hele leuke van Petra en Joel. Ze groeien met de dag, die kids van ons. Je kunt zien dat Joel z'n rugzak aan heeft. Daar zit z'n reispotje in. Hij gaat nergens naar toe zonder z'n rugzak, echt heel schattig. Ik was even met ze gaan wandelen, dus vanzelf moest ook z'n rugzak aan. Een 'candy' er bij in voor halverwege bij de sinaasappelboom waar we altijd even stoppen. De foto met Becca er op is genomen vanaf het bankje bij de sinaasappelboom. Ik probeerde Joel er ook bij op te krijgen, maar die heeft geen behoefte aan foto's en weigert resoluut om mee te werken. De bomen hangen vol sinaasappels die nu geel beginnen te kleuren. Elke keer hopen we dat er een rijp is. Na dit parkje lopen we door naar de speelplaats voor een schommelpartij. Faster, faster, zegt Joel altijd. Als we teruglopen wordt Joel het vaak zat, en dan wil hij op m'n hoofd zitten. Op m'n nek bedoelt hij. Op de laatste foto zit hij dus op Petra's hoofd. Ik vind die foto erg goed gelukt, vind je niet? 

Joel wil vaak ook shampoo in z'n haar. Daar bedoelt hij gel mee. Hij vindt het leuk als z'n kuif omhoogstaat. Ik moet zeggen dat hij er ook erg schattig van uit gaat zien. Hij heeft ook spraakverwarring over lepels. Flafla is zijn woord voor lepel, alhoewel hij heel goed lepel kan zeggen en ook precies weet waar je het over hebt. Hij praat trouwens bijzonder goed. Net een papegaai, je hoort voortdurend jezelf terug.

Als laatste zie je een filmpje van Becca en Joel. Niets speciaals, maar gewoon twee geweldige kids in actie, elk met hun eigen karakter. Joel heeft nooit zoveel haast om bij je komen.

Vanmiddag wilde ik Becca naar yoga brengen. Dat is iets wat echt bij haar lijkt aan te slaan. Er is hier een 'center for living peace' waar ze yoga geven voor kinderen. We waren helaas te laat, maar gelukkig was er een auteur die haar kinderboek ging voorlezen. Dan zit Becca vooraan en is er direct bij om antwoord te geven op de vragen die de mevrouw stelde. 'Waarom zorgen we voor anderen?' vroeg de mevrouw. Hand omhoog: 'Omdat we ervan houden'. Wat een schat van een kind. De vader van de auteur zat er bij. Hij kwam na de tijd nog naar me toe om me te complimenteren op Becca's bijdrage en intelligentie. De man was 80 en was in Iran geboren. Hij zag met lede ogen aan hoe de regering daar alle vooruitgang in de weg stond. Doet je altijd zo goed om even met zo'n iemand te praten. Je weet dat daar een hele geschiedenis spreekt, met veel pijn over hoe het er nu in zijn land aan toe gaat. Toen hij jong was leek de weg naar het westen veel meer open te staan.

Ok, tot zover. Groetjes allemaal.

Werken in de tuin

Ons tuintje was altijd een zooi. 'Dirt' noemen ze het hier, dat betekent dus gewoon zand en stenen. In de zomer wordt dat lekker stoffig. Als we de was aan het ophangen waren, ging Joel lekker met z'n schepje spelen. Het stof kwam overal terecht. Tijd dus om iets aan de tuin te doen, maar wat doe je als je niet veel wilt investeren? Tweedehands spullen dus. Iemand adverteerde een stel klinkers, en daar hebben we een mooie borderafscheiding van gemaakt. Het meeste van de tuin hebben we bedekt met houtsnippers. Lekker goedkoop, en het doet z'n werk prima. Bovendien lijkt het een stuk netter. We hebben nog niet veel weer buiten gezeten, want het heeft hier flink geregend de laatste tijd. Vandaag was het weer stralend, dus kunnen we de bank weer onder het afdak vandaan halen.
In het filmpje kun je Joel aan het werk zien. Met de schep spelen is een geliefde activiteit. Hij wil altijd zo graag helpen, en ons nadoen. Tja, zo gaat dat. Wij hebben nu de voorbeeldrol...

We krijgen misschien weer een fostermeisje in huis, en mede daarom denken we erover om 1 slaapkamer  op te delen in tweeen door middel van een gordijn. In het ene deel kan dan een gast slapen, in het andere onze kids. Zo creeer je toch een beetje privacy. We hebben even met de gedachte gespeeld om hier buiten iets neer te zetten, maar dat werkt misschien toch niet zo goed in de winter.

Iedereen maakt zich hier op voor Halloween, zo'n belangrijk feest hier. Je kunt overal verkleedkleren en pompoenen kopen. Wij hebben er inmiddels ook een, we moeten het ding nog 'carven'. Vrijdag is er een Halloween happening met de kerk. Ik (Henk) zit in de organisatie, leuk om bezig te zijn voor de kinderen en jongeren in de kerk. Ik leer nog van alles over rookmachines en alles wat bij Halloween komt kijken.

Nu we het toch over de kerk hebben: voor ons kerstconcert zingen we het Magnificat van John Rutter. Er is een versie op Youtube beschikbaar. Check it out!

Petra en ik gaan 8 november naar een galadiner, het zogenaamde Nobelprize dinner. Petra is uitgenodigd en mocht 1 gast meenemen. Ik ben dus de uitverkorene, en ik heb er ontzettend veel zin in. Lijkt me zo leuk om eens bij  zoiets formeels te zijn. Het is in LA, komen we daar ook nog eens (in de praktijk ga je er niet naar toe, als je er niets te zoeken hebt). Binnenkort moeten we nog een tweede keer, om de paspoorten van Petra en Rebecca te laten verlengen.

Taal

Mensen vragen me vaak hoeveel Joel al praat. Nou, hier komen wat gesprekjes...

-De kleine man heeft een oranje balloon gekregen.

'Mama, is dat blauw?'
'Nee, de ballon is oranje. Orange. Kijk, je broek is blauw'.
'Oo ja. Is orange!. Kijk, daar is mijn ballon. Op hoog!'


-We zijn aan 't lopen en onderweg zien we verschillende vliegtuigen. Dat heb je zo als je op een paar kilometer afstand van een vliegveld woont. Vanuit de buggy klinken enthousiaste kreten:

'KIJK! Een airplane! Mag ik zien?'
We draaien de buggy bij zodat de kleine man het wat beter kan zien.
'Daar! Airplane. Faster, faster! De airplane doet faster faster'.

Het vliegtuig verdwijnt uit zicht - boven de wolken. Dat gebeurde ook bij een eerder vliegtuig en toen hebben we hem dat dus uitgelegd.
'Waar is de airplane nou?. Hij is in de wolken'.

Ja, je hoeft hem dingen maar 1 keer te vertellen.

-Henk is met de kids soep aan 't eten. Joel eet als eerste al z'n stukjes vlees eruit.
'Ik heb helemaal niet vleesjes meer!. Becca, heb jij nog vleesjes?'
'Ja'
'Papa, heb jij nog vleesjes?. Mag ik vleesjes?'


En hoe goed hij ook kan praten, z'n woord voor 'lepel is 'flafla'. Af en toe vraag ik hem: 'zeg es 'lepel'?' en het komt perfect uit z'n mond: 'lepel'. Maar daar blijft het bij - een typisch onder-het-eten gesprekje:

'Joel, ga es hapjes doen.'
'Ik heb helemaal niet flafla.'
'O. Waar is je lepel dan?'
'Op de grond. Daar!'. Glimogen.
Zucht...
De lepel wordt opgeraapt. Maar zelf eten is er niet bij - tenzij het pasta is, of er stukjes vlees op bord liggen, of soep.
'Helpen jij papa. Helpen mij'. En bord en lepel worden richting Henk geduwd. Waarna het laatste met enige regelmaat gevuld in de kleine man's mond gestopt moet worden. Dan gaan we toetje eten. Per ongeluk (of niet) krijgt Joel een stenen 'grote-mensen-schaaltje'.
'Dat is helemaal niet mijn bak. Niet die bak' en prompt wordt het schaaltje weggeduwd. Of op de grond gegooid. En als we de kast open doen om z'n eigen 'Mister Happy' schaaltje te pakken komt er een opgelucht: 'jaa! dat is mijn bak!. En mijn flafla'. Waarop vervolgens de yogurt naar binnen gewerkt kan worden.

Dus zo kan hij praten. Begrippen als 'twee', 'heel veel', 'mijn' en 'jouw', 'boven' en 'onder' zijn geen enkel probleem - 'dat is niet mijn huis' vertelt meneer me terwijl hij naar het huis van de buurvrouw wijst. En hij vindt het heerlijk om gewoon een beetje bij mij te zitten en te kletsen. Te vertellen wat hij allemaal ziet als we in de auto rijden, een firetruck, een dinosaur in de wolken, een motorbike, een airplane, en noem maar op.

Becca in actie met commentaar van Joel

Een paar weken geleden heeft Rebecca bedacht dat ze wilde leren Hula-Hoopen (hoepelen). En vastbesloten als ze is, heeft ze net zo lang geprobeerd tot ze het kon. Ik heb bewondering voor haar, want wekenlang leek er weinig vooruitgang in te zitten. Maar ze bleef vol goede moed doorgaan met oefenen. Tot het opeens lukte. Je had haar moeten zien stralen! 'Mama!!! Kijk, ik kan het, ik kan het'.  En ziehier het resultaat - met commentaar van Joel:

Onze nieuwe tuinbewoner

We hebben een ongenode gast in de tuin: 

Oftewel een 'zwarte weduwe'. We wisten wel dat ze hier zaten, maar hadden er nog nooit een in levende lijve gezien totdat ik een niet-meer-gebruikte loopauto van Joel onder de kraan hield en er een verstopt zag. Maar toen schrok ik zo dat ik 'em direct over de muur buiten het balkon gemikt heb. En daarna bedacht dat ik toch wel een foto had willen maken. 

Maar niet getreurd, een paar weken later zat er een achter de maisplanten in ons groentebed. Geduldig - maar dat is spinnen eigen... dus kon ik uitgebreid een foto maken. 

Voor de niet-ingewijden: 'zwarte weduwen' zijn spinnen waarvan de tanden sterk genoeg zijn om door de huid van mensen heen te bijten. En ze zijn giftig. Niet dodelijk giftig, maar wel vervelend giftig en ook zodanig dat je aangeraden wordt om naar de dokter te gaan als je gebeten bent. 

Het goede nieuws is dat de spin echt onzettend makkelijk te herkennen is (mijn zorg voordat ik ze ooit gezien had) - hij (of zij in dit geval) is echt glimmend pikzwart, lichaam en poten. Het vrouwtje heeft vaak een felrode tekening op haar buik - zoals deze. 

Becca's bril

Zo - hier de beloofde foto. Onze becs heeft altijd al scheel gekeken als ze moe was. De laatste tijd ging dat heel goed, totdat ze zo rond juli opeens weer heel scheel ging kijken met 1 oog. En dat werd zeker niet minder, dus ben ik een tijdje terug maar es naar de huisarts geweest. Die verwees me naar de kinderoogarts (jaja, 't gaat allemaal heel gespecialiseerd hier) en die raadde me na een grondig onderzoek een brilletje aan. Direct maar werk van gemaakt en zowaar had de brillenwinkel een lab, zodat de glazen met een uur klaar waren. En gelukkig hadden ze roze kinderbrilletjes.....

Warm

....the heat has arrived..... 't Is buiten 41 graden en iedereen gaat vanzelf iets langzamer leven.

En Becca heeft een bril. Roze, met aan elke kant van het frame drie bloemetjes.

Uiteraard zijn deze twee dingen niet gerelateerd.....

Krabbels

Donderdagmiddag - ik ben aan 't strijken en de kids spelen om me heen. Rebecca wil graag naar Selina, ons buurmeisje. De twee spelen bijna iedere middag na schooltijd met elkaar. Maar vandaag wil ik graag dat ze een keer gewoon thuis met Joel speelt. Even is ze boos - ik leg haar uit dat het wel lijkt alsof Selina's moeder hetzelfde plannetje heeft, want Selina komt vandaag ook niet aan onze deur om te vragen of Becca komt.

Ik maak popcorn en we maken het gezellig in hun kamer.

Vol goede moed gaat ze aan het schrijven. Af en toe help ik haar met een letter. Dat gaat zo, als je aan het strijken bent.
'L'?
'Ja, van Lion'.
'O ja, die weet ik wel'.  En daar gaat ze wel weer. Hier is het resultaat:

Op school heeft ze van de week geleerd om de datum bovenaan haar werkbladen te schrijven. Op de amerikaanse manier uiteraard: maand-dag-jaar. De regenboog boven de school betekent dat ze heel blij is om naar school te gaan. Legt ze me uit. 

's Avonds praten we over de dag. Ik vertel haar dat ik blij ben dat we zo'n fijne middag hadden. Nadenkend kijkt ze me aan: 'Ja, maar ik was wel heel even boos'. Ik zeg: 'Ja, maar gelukkig werd je weer heel snel blij en toen was het heel gezellig'. En voor ze gaat slapen praten we over wat we vandaag van Jezus gezien hebben. Ze slaat d'r armen om me heen en zegt: 'dat jij mij zo lief vindt'. 

Kamperen

Donderdagmorgen - ingepakt en met een volle auto gaan we op weg naar La Jolla (spreek uit: La Hoija), een Indianenreservaat met een uitgestrekte 'campground' die beheerd wordt door een Indianenstam. Het gebied ligt twee uur rijden bij ons vandaan - een uur naar het zuiden en een klein uur landinwaarts, in de 'buurt' van San Diego. 

[Nederlandse namen kom je overal tegen]

Vooral de route landinwaarts is adembenemend. De weg kronkelt zich mijl na mijl door en langs zonovergoten sinaasappelplantages. Bomen hangen boordevol met oranje. Langs de weg staan borden: 'Stop Now! Fresh avocados for sale, 15 for $2'. Eind van het seizoen - maar omdat je met 15 avocados wel heel veel guacamole moet maken, rijden we toch maar door. 

De campsite is uitgestrekt en wild. Het ligt in de Paumavalley, een smalle vallei tussen de bergen in. Als we eraan komen, is er net een waarschuwing uitgegaan voor 'flash flooding': aan de andere kant van de bergen heeft het hard geregend; we hebben de bui zien hangen, en de camping ligt aan een rivier en er is kans dat het water snel stijgt. We besluiten om eerst onze lunch klaar te maken en te gaan eten voordat we onze tent opzetten. Als het dan echt mis gaat, kunnen we nog een tijdje in de auto blijven zitten. Maar het riviertje blijft laag en de zon komt weer helemaal door, dus we kunnen aan de slag. De omgeving is prachtig! en de camping ligt langs een bergriviertje dat ontspringt in Lake Henshaw, een stuwmeer een paar mijl verderop. Het water klatert naar beneden. Het douchegebouw valt bij nadere inspectie tegen en wordt door de Eshuisfamily unaniem als onbruikbaar beschouwd. Geen warme douches dus, al stond dat wel op internet. Maar alons - tis warm genoeg (en donker genoeg savonds) om je gewoon buiten schoon te poedelen. Zover weg van alle steden heb je geen lichtvervuiling - het is echt pikdonker 's avonds en je ziet ik weet niet hoe veel meer sterren dan thuis in Irvine. Als we aankomen op donderdag is de camping heel rustig - her en der staan wat tenten. Bij de registratie waarschuwen ze ons al - het weekend wordt druk en de camping komt vol te staan met 'Hispanics'. Nou, daar zullen we nog wel achter komen. Vooralsnog hebben we buren op de plek naast ons en dat is het wel zo'n beetje. En dan moet je weten dat een kampeerspot hier veeeeeel groter is dan we ooit in Europa gezien hebben - je kunt op 1 spot makkelijk met 3 gezinnen kamperen. 

Kampvuur 's avonds - om 8 uur is het helemaal donker. De kids liggen er dus vroeg in en aangezien ze ook gaan slapen als het donker wordt hebben we de avond voor onszelf. 

's Ochtends wordt ik wakker en ik vraag me af waarom het nog zo schemerig is. Is het bewolkt ofzo? Maar een blik uit de tent leert me dat de lucht strakblauw is. Een halfuur ofzo later wordt het me duidelijk - (zie foto)

[de zon moet eerst boven de bergen uitkomen voordat het echt zonlicht wordt]

[Het 'berg'stroompje]

[en het uitzicht - dit land is zo wijd en zo mooi!]

De dag is snel voorbij met nog wat boodschappen doen, in 't water en op de playground spelen en verder kosten alle gewone dingen zoals water halen, eten koken, afwassen, etc... 3 keer zoveel tijd bij het kamperen.

[Haren wassen bij gebrek aan douche]

[Waterspel]

[...en wat je allemaal vindt in het water]

[Voorlezen bij het kampvuur]

[Ons vakantiehuis :-)]

Vrijdagavond en zaterdag wordt het steeds drukker - ze hadden ons bij de registratie al gewaarschuwd. De camping stroomt vol met 'Hispanics' en dat zijn echte familiemensen. Je moet je voorstellen dat die met z'n 30-en op 1 kampeerplek neerstrijken. Het patroon is typerend - de mannen zetten de tenten op (4 of 5 is geen uitzondering), allemaal heel dicht op elkaar en de vrouwen sjouwen al het eten uit de autos (en wat voor autos!!!) om te gaan koken. Echte familieaangelegenheden. Alleen kijken ze niet meer echt naar de privacy van anderen - op zaterdagavond rond 8 uur savonds, als het naar ons gevoel echt helemaal vol staat om ons heen, strijkt er nog een familie neer. Kids, babys, ouders, grootouders, tis helemaal compleet. Alleen zitten ze wel heel dicht op ons - en onze auto staat helemaal ingesloten door allerlei enorme pickups.

[600 pk - 'it pretty much never stops' volgens de eigenaar]

Maar ja, hoe verdedig je een kampeerplek he, er staan geen paaltjes ofzo omheen... Dus we slikken onze frustratie in en delen onze ruimte vriendelijk. Uiteindelijk is de natuur van iedereen. En de familie aan de andere kant heeft ons uitgenodigd om hun gefrituurde kip en kippevleugeltjes met hen te delen, dus we nemen onze stoeltjes mee en zakken gezellig bij hen neer. De patriarch van de familie heeft al een paar uur kip staan braden - en de kruiden die hij gebruikt heeft.... om je vingers bij op te eten. Werkelijk waar! Ze zijn helemaal bezorgd als ze horen dat wij hier zitten in dit land, terwijl al onze familie in Nederland zit. Een van de vrouwen vertelt me dat haar kant van de familie elke zondag bij elkaar komt - broers, zussen, aangetrouwd, alle kids. Tja... dan zijn wij inderdaad wel heel alleen hier. En op zondagochtend staat de matriarch bij onze tent - 'can I have your phone number? and you can have mine. Because you have no family here we are your family now. If I organize a party in my home, I can invite you too'. En zo wordt je zo opgenomen. 

Inmiddels heeft Henk de mexicaan direct naast ons gevraagd of wij eruit kunnen met de auto om naar een kerkje te gaan. De benodigde personen worden allemaal vlug tevoorschijn getrommeld, de autos gestart en wij kunnen eruit. En zowaar - op zondagmiddag vragen ze vriendelijk of ze onze vuurplek mogen gebruiken want ze willen graag maiskolven roosteren. Tot groot plezier van Rebecca krijgen wij ook een hele verzameling geroosterde kolven. En lekker! 

[Becca met haar favoriete eten]

Voordat ze weggaan bieden ze hun verontschuldigingen aan dat ze zo dicht op ons kwamen - een van de vrouwen zei dat dit de eerste keer was voor hen en dat ze het niet zorgvuldig genoeg gepland hadden. Ze realiseerde zich nu dat het handiger was om eerder te komen of te reserveren als je met zo'n grote groep wilt gaan. Dus toen waren we maar weer blij dat we de avond ervoor geen boze gesprekken zijn gaan voeren. Die mensen hebben gewoon werkelijk hele andere ideen over ruimte en familie! Bij de kerk hebben we leuke gesprekken met allerlei mensen, waaronder een sinaasappelkwekersvrouw. Ze vertelt over hoe hard werken het is, hoeveel water je nodig hebt en hoe de oogst per jaar kan varieren door omstandigheden die zij ook niet altijd kunnen verklaren. En hoe heerlijk het is om hier te wonen, waar het land ruim is en de nachten donker met veel sterren. 

[Kerkje]

[Het land]

Zondagmiddag is de camping weer bijna leeg. We hebben Rebecca beloofd dat we heel veel takken gaan zoeken om 'the biggest fire ever' te maken. Wat blijkt - heel veel mensen die weggegaan zijn, hebben hun houtblokken laten liggen. Dus na even sprokkelen hebben we een flinke stapel, die met groot plezier de lucht in gestookt wordt. En het vuur is zo groot dat we er warempel warm van blijven en heerlijk hebben zitten lezen savonds. En weer genoten van de stilte - die Hispanics maken toch wel veel geluid met z'n allen!

[De kleine man - met Blue die na een uur kamperen al niet blauw meer is]

[Takken....]

[En nog meer - met de sprokkelaars]

[Het vuur - jong geleerd...]

[Close - up]

Maandagochtend is het weer tijd om in te pakken en weg te gaan. Met een berg hele zwarte was. Terug door de sinaasappelplantages. Waar de lucht nog steeds blauw is, de zon nog steeds schijnt en de avocados nog steeds $2 per zak van 15 zijn.

Verjaardag(sfeest)

Woensdagmorgen, vroeg. Te vroeg. De deur van onze slaapkamer gaat heeeel zacht open en een meisje komt op haar tenen naar binnen. 'Mama, de balloonfairy is geweest! Er liggen allemaal ballonnen op mijn kamer en ze hebt ook ballonnen aan mijn bed gehangen'.

Yes, Becca's verjaardag is begonnen. Snel even aankleden en dan kan het feest beginnen. Joel is helemaal enthousiast, hij wil ook wel weer jarig zijn en kados uitpakken. 't Is maar apart dat deze keer Rebecca aan de beurt is.

Het krijtbord....

... en DE slaapzak. 'Hij is roze!'. Wat een geluk. 

We hadden al een voorpret gehad - maandagmiddag op het strand met tante Gerda en haar vriendinnen. Kados van oma, echte meidecadeaus (een roze ketting met armbandje), en natuurlijk broodje hotdog. 

Strandpartij

De rest van de ochtend zijn we druk, er moeten taarten gemaakt worden (Henk's job), hapjes klaargezet en klaargemaakt (Petra's specialiteit), pizza maken (op uitdrukkelijk verzoek van de jarige) ballonnen ophangen in het park, spullen naar het park sjouwen, etc.  De taarten zijn 'made-to-order', Rebecca heeft ons nauwkeurige instructies gegeven over de kleur (roze) en wat er allemaal inmoet. Hetzelfde geldt voor de pizza, maar die hoeft gelukkig niet roze.  

Buffettafel

En 's middags is het zover - kinderfeest. Ik geloof dat we inclusief onze eigen kids 15 kids hadden - maar het park is groot genoeg. Mathys was er en Nynke, Selina (ons nieuwe buurmeisje hier), Ash en Pierce (Pierce is Joels vriendje van de kerk, ze zien elkaar altijd op zondag bij de kinderoppas), Yumi, ons buurmeisje op Stanford Court en die had een vriendinnetje meegenomen, Sarah. Verder waren er Cara en Ryan, ook van de kerk, Isaac, Miles en Ruby, vriendjes die we hier hebben leren kennen en hun moeder deed Rebeccas preschool, en Selah, die we in het park hebben leren kennen. Het is druk, gelukkig zijn de moeders er ook bij, en heel gezellig. En er zijn heel veel cadeautjes.

Becca, Isaac en Cara

De duplo doos is ook meegekomen

Birthdaycake!!

Yummie

Joel met z'n nieuwe autos

Rebecca met Selina - ze delen hun liefde voor Dora de Explorer.

Rebecca, Selina en Selah in het gras

Selah - lijkt ze niet op mij toen ik jong was?

Boom klimmen

Warm van het rennen - Becs, Selina, Miles (op de achtergrond) en Mathys

Als we thuis komen ligt de hele kamer nog vol - met ballonnen, kados, nieuw speelgoed.... De post is geweest en er zijn pakjes uit Nederland - dat is altijd het leukst! Want je moet weten dat de postman dan een sleutel in onze brievenbus legt, waarme je een groter vak onderin de brievenbussenkast open kunt maken. Jullie zouden Beccas gezicht moeten kunnen zien als die sleuter erin ligt en ze komt binnen om 't me te laten zien!

Morgen gaan we kamperen... de nieuwe slaapzak moet natuurlijk ingewijd worden!