Werken in de tuin

Ons tuintje was altijd een zooi. 'Dirt' noemen ze het hier, dat betekent dus gewoon zand en stenen. In de zomer wordt dat lekker stoffig. Als we de was aan het ophangen waren, ging Joel lekker met z'n schepje spelen. Het stof kwam overal terecht. Tijd dus om iets aan de tuin te doen, maar wat doe je als je niet veel wilt investeren? Tweedehands spullen dus. Iemand adverteerde een stel klinkers, en daar hebben we een mooie borderafscheiding van gemaakt. Het meeste van de tuin hebben we bedekt met houtsnippers. Lekker goedkoop, en het doet z'n werk prima. Bovendien lijkt het een stuk netter. We hebben nog niet veel weer buiten gezeten, want het heeft hier flink geregend de laatste tijd. Vandaag was het weer stralend, dus kunnen we de bank weer onder het afdak vandaan halen.
In het filmpje kun je Joel aan het werk zien. Met de schep spelen is een geliefde activiteit. Hij wil altijd zo graag helpen, en ons nadoen. Tja, zo gaat dat. Wij hebben nu de voorbeeldrol...

We krijgen misschien weer een fostermeisje in huis, en mede daarom denken we erover om 1 slaapkamer  op te delen in tweeen door middel van een gordijn. In het ene deel kan dan een gast slapen, in het andere onze kids. Zo creeer je toch een beetje privacy. We hebben even met de gedachte gespeeld om hier buiten iets neer te zetten, maar dat werkt misschien toch niet zo goed in de winter.

Iedereen maakt zich hier op voor Halloween, zo'n belangrijk feest hier. Je kunt overal verkleedkleren en pompoenen kopen. Wij hebben er inmiddels ook een, we moeten het ding nog 'carven'. Vrijdag is er een Halloween happening met de kerk. Ik (Henk) zit in de organisatie, leuk om bezig te zijn voor de kinderen en jongeren in de kerk. Ik leer nog van alles over rookmachines en alles wat bij Halloween komt kijken.

Nu we het toch over de kerk hebben: voor ons kerstconcert zingen we het Magnificat van John Rutter. Er is een versie op Youtube beschikbaar. Check it out!

Petra en ik gaan 8 november naar een galadiner, het zogenaamde Nobelprize dinner. Petra is uitgenodigd en mocht 1 gast meenemen. Ik ben dus de uitverkorene, en ik heb er ontzettend veel zin in. Lijkt me zo leuk om eens bij  zoiets formeels te zijn. Het is in LA, komen we daar ook nog eens (in de praktijk ga je er niet naar toe, als je er niets te zoeken hebt). Binnenkort moeten we nog een tweede keer, om de paspoorten van Petra en Rebecca te laten verlengen.

Taal

Mensen vragen me vaak hoeveel Joel al praat. Nou, hier komen wat gesprekjes...

-De kleine man heeft een oranje balloon gekregen.

'Mama, is dat blauw?'
'Nee, de ballon is oranje. Orange. Kijk, je broek is blauw'.
'Oo ja. Is orange!. Kijk, daar is mijn ballon. Op hoog!'


-We zijn aan 't lopen en onderweg zien we verschillende vliegtuigen. Dat heb je zo als je op een paar kilometer afstand van een vliegveld woont. Vanuit de buggy klinken enthousiaste kreten:

'KIJK! Een airplane! Mag ik zien?'
We draaien de buggy bij zodat de kleine man het wat beter kan zien.
'Daar! Airplane. Faster, faster! De airplane doet faster faster'.

Het vliegtuig verdwijnt uit zicht - boven de wolken. Dat gebeurde ook bij een eerder vliegtuig en toen hebben we hem dat dus uitgelegd.
'Waar is de airplane nou?. Hij is in de wolken'.

Ja, je hoeft hem dingen maar 1 keer te vertellen.

-Henk is met de kids soep aan 't eten. Joel eet als eerste al z'n stukjes vlees eruit.
'Ik heb helemaal niet vleesjes meer!. Becca, heb jij nog vleesjes?'
'Ja'
'Papa, heb jij nog vleesjes?. Mag ik vleesjes?'


En hoe goed hij ook kan praten, z'n woord voor 'lepel is 'flafla'. Af en toe vraag ik hem: 'zeg es 'lepel'?' en het komt perfect uit z'n mond: 'lepel'. Maar daar blijft het bij - een typisch onder-het-eten gesprekje:

'Joel, ga es hapjes doen.'
'Ik heb helemaal niet flafla.'
'O. Waar is je lepel dan?'
'Op de grond. Daar!'. Glimogen.
Zucht...
De lepel wordt opgeraapt. Maar zelf eten is er niet bij - tenzij het pasta is, of er stukjes vlees op bord liggen, of soep.
'Helpen jij papa. Helpen mij'. En bord en lepel worden richting Henk geduwd. Waarna het laatste met enige regelmaat gevuld in de kleine man's mond gestopt moet worden. Dan gaan we toetje eten. Per ongeluk (of niet) krijgt Joel een stenen 'grote-mensen-schaaltje'.
'Dat is helemaal niet mijn bak. Niet die bak' en prompt wordt het schaaltje weggeduwd. Of op de grond gegooid. En als we de kast open doen om z'n eigen 'Mister Happy' schaaltje te pakken komt er een opgelucht: 'jaa! dat is mijn bak!. En mijn flafla'. Waarop vervolgens de yogurt naar binnen gewerkt kan worden.

Dus zo kan hij praten. Begrippen als 'twee', 'heel veel', 'mijn' en 'jouw', 'boven' en 'onder' zijn geen enkel probleem - 'dat is niet mijn huis' vertelt meneer me terwijl hij naar het huis van de buurvrouw wijst. En hij vindt het heerlijk om gewoon een beetje bij mij te zitten en te kletsen. Te vertellen wat hij allemaal ziet als we in de auto rijden, een firetruck, een dinosaur in de wolken, een motorbike, een airplane, en noem maar op.

Becca in actie met commentaar van Joel

Een paar weken geleden heeft Rebecca bedacht dat ze wilde leren Hula-Hoopen (hoepelen). En vastbesloten als ze is, heeft ze net zo lang geprobeerd tot ze het kon. Ik heb bewondering voor haar, want wekenlang leek er weinig vooruitgang in te zitten. Maar ze bleef vol goede moed doorgaan met oefenen. Tot het opeens lukte. Je had haar moeten zien stralen! 'Mama!!! Kijk, ik kan het, ik kan het'.  En ziehier het resultaat - met commentaar van Joel:

Onze nieuwe tuinbewoner

We hebben een ongenode gast in de tuin: 

Oftewel een 'zwarte weduwe'. We wisten wel dat ze hier zaten, maar hadden er nog nooit een in levende lijve gezien totdat ik een niet-meer-gebruikte loopauto van Joel onder de kraan hield en er een verstopt zag. Maar toen schrok ik zo dat ik 'em direct over de muur buiten het balkon gemikt heb. En daarna bedacht dat ik toch wel een foto had willen maken. 

Maar niet getreurd, een paar weken later zat er een achter de maisplanten in ons groentebed. Geduldig - maar dat is spinnen eigen... dus kon ik uitgebreid een foto maken. 

Voor de niet-ingewijden: 'zwarte weduwen' zijn spinnen waarvan de tanden sterk genoeg zijn om door de huid van mensen heen te bijten. En ze zijn giftig. Niet dodelijk giftig, maar wel vervelend giftig en ook zodanig dat je aangeraden wordt om naar de dokter te gaan als je gebeten bent. 

Het goede nieuws is dat de spin echt onzettend makkelijk te herkennen is (mijn zorg voordat ik ze ooit gezien had) - hij (of zij in dit geval) is echt glimmend pikzwart, lichaam en poten. Het vrouwtje heeft vaak een felrode tekening op haar buik - zoals deze.