School

Mijn leerlingen zijn wit, zwart, Japans, Amerikaans, Chinees, Koreaans, Filippino, Hispanic. Het zijn mensen, het zijn tieners en die zijn overal hetzelfde. Dezelfde excuses om te laat in de les te zijn, hun huiswerk niet te maken, broeken of rokjes die net iets korter of strakker zijn dan de schoolregels voorschrijven.

Dezelfde blik van interesse in hun ogen als je ze iets vertelt wat ze echt aanspreekt. Ze stellen dezelfde vragen, al dan niet gerelateerd aan scheikunde. Dezelfde onverwachte momenten van onverwachte openheid waar je opeens mag meekijken in iemands leven. Waar ik mijn adem inhoud. Een stil meisje dat nooit zoveel zegt. Tijdens een uur in chapel doet ze samen met een groepje meisjes een prachtige dans op een bijbellied. Later, in de klas complimenteer ik haar. Ik zeg: "That was beautiful, Lauren." Ze kijkt naar me, zegt: "Thank you Miss." Dan even niets. Maar ze blijft nog steeds voor me staan. Dan gaat ze verder: "I was praying so much, because yesterday I sprained a muscle in my leg and it hurt so much and I knew I had to perform today". Ik zei: "and.. did it bother you?" Ze straalt: "No." En dan zijn we samen blij om hoe God een gebed kan verhoren. En opeens is ze niet meer zo verlegen en vertelt ze me enthousiast hoe lang ze geoefend hebben op de dans en stelt ze vragen in de klas als ze iets niet snapt.

Dezelfde vraag - 'wat heb ik hieraan en wat kan ik met scheikunde' van de kids die niet gewoon naar school komen omdat ze school leuk vinden. Dezelfde uitdaging voor mij om het relevant te maken en in een kader te plaatsen. En dezelfde voldoening als je opeens ziet dat 'heej, het element Californium wordt gebruikt om metaalmoeheid te detecteren?' en dat opeens een willekeurig element in het periodiek systeem reeel wordt.

Mensen vragen me of het anders is, de cultuur, de schoolomgeving.

Nee dus. En ook ja. De frequentie van contacten met ouders is veel hoger, ouders zijn meer betrokken bij de school, de manier van becijferen is anders, de hoeveelheid nakijkwerk is groter omdat huiswerk ook vaak nagekeken en becijferd wordt. De diversiteit aan nationaliteiten. De nadruk op sport als manier om discipline en structuur in je leven in te bouwen en om je lichaam gezond te houden.

Dus - anders?

Ik ben blij dat ik weer terug ben!

Een princes van zes....

Zes jaar geleden - met een hoofd vol zwart haar....

wat binnen een jaar al blond was.....

en twee jaar later 's zomers helemaal wit wordt.....

Drie en meestal happy.....

Vier, een dag vol plezier...!

.... en hier is ze alweer vijf!

Bijna zes - aan 't proberen om zelf 'smores te maken

Onze Becs! Donderdag is ze alweer 6 geworden. Ze houdt van mooi, glitters, kettinkjes, oorbellen, mooie jurken (op z'n tijd), maar ook van kamperen en vies zijn, van huisdieren en enorme zwarte houtborer die in ons balkon een huis geboord heeft.  Ze houdt van mensen en is heel erg gevoelig voor hoe de mensen om haar heen zich voelen. En ze houdt van God. 

Een gesprek, een paar maanden geleden....

Ik kwam terug van de sollicitatie op school. Rebecca vroeg: "Hoe was het". Ik vertelde dat het goed ging. "Ga je daar nou werken mama?" Ik zei dat ik dat nog niet wist omdat ze nog met meer mensen gingen praten en dan zouden kiezen we ze het liefst wilden. Even nadenken: "Oh. Ik hoop dat ze jou kiezen!"

Op mijn vraag 'waarom' zei ze: "I know you'd really like it!" (onze gesprekken gaan meestal half in 't Engels en half in 't Nederlands). En zelfs toen ik vertelde dat het betekende dat ik dan veel vaker niet thuis zou zijn, hoopte ze nog steeds dat ik het zou krijgen. Ik zei: "Zullen we erom bidden". Opeens: "That doesn't make sense. God is too old, he doesn't listen." Ik was verbaasd - Rebecca is zich altijd heel bewust van God in haar leven. Maar het was duidelijk dat ze niet in was voor een gesprek erover; ik probeerde wel wat, maar nee, "it doesn't make sense.". 

De middag ging verder. Halverwege de middag ging ik de post uit de bus halen. Er zat een CD in met de liedjes voor de kinderbijbelclub, om thuis vast te oefenen. Rebecca wilde gelijk luisteren en zat stil op de bank naar de muziek te luisteren. Ik was in de keuken eten aan 't koken. Opeens zegt ze: "Mom, I was kidding." Ik: "wat bedoel je, kidding?" "Earlier this afternoon, I was kidding, when we talked about God." Ik moet even diep graven, ik snap niet waar de opmerking opeens vandaan komt. Dan landt het; ze heeft het over ons gesprek eerder op de middag waarin ze zei dat God niet luistert omdat hij te oud is. Ik ga bij haar zitten. 

"Did you hear the song Mom? It says: Believe in God, believe in Me. I do believe in God and in Jesus. So we can pray because He listens." En tevreden gaat ze weer verder luisteren. En ik kan niets anders doen dan haar een knuffel geven en heel erg dankbaar zijn voor deze dochter van ons.

3 years and counting.....

Drie jaar geleden, na een zwangerschap van 42 weken en 1 dag....

tevreden......

altijd in voor eten, toen al en nu nog steeds, 

...ooit met een hoofd vol krullen,

gek op zand, om in te spelen en om te eten,

, met z'n onafscheidelijke 'blue-blue',

 , en z'n grote vriend papa,

, en mama, 

,altijd VOL gekke ideeen, 

, in voor avontuur, 

 , en klaar voor het volgende! 

Onze lieve man, niet meer klein, maar ook nog niet groot ("ik ben heel strong, want ik ga heel veel eten"). Met een sterke eigen wil, die nog wel eens botst met die van z'n zus (waar hij tegelijkertijd dol op is), of met die van ons. Met een onweerstaanbare lach. En op z'n tijd nog helemaal in voor een knuffel op schoot. 

Drie jaar - vol leven!

Sequoia and Kings Canyon National Park

We zijn net terug van een indrukwekkende kampeertrip. Na lang heen en weer gepraat heeft Henk, helemaal enthousiast gemaakt door een collega, me overgehaald om te gaan kamperen op een plek meer dan 4 uur rijden hiervandaan. Voor de niet-ingewijden : ik ben geen fan van lange autotrips, al helemaal niet met de kids. Maar de kids waren fantastisch, met de nodige snoepjes af en toe en het rijden valt ook best mee als je met z'n drieen kunt afwisselen (Margreet was er ook bij) en de omgeving nogal afwisselend is. We zijn dus naar boven gereden en nadat je Los Angeles voorbij bent, rij je door een bergketen. Ongeveer 2 uur nadat we van huis waren weggereden, waren we daar doorheen. We gingen enthousiast tanken bij het eerste benzine station dat we zagen, om er later achter te komen dat ze daar flinke afzetprijzen hanteren. Na de bergen komt vlak vlak land en zoooo warm. En dan opeens zie je in de verte weer bergen, zomaar uit het niets, en daar ligt Sequoia and Kings Canyon National Park. Het waren ooit twee afzonderlijke parken, maar nu horen ze bij elkaar. Supergroot, je hebt op z'n minst 3 uur nodig om er van zuid naar noord doorheen te rijden. Is dat niet gek, een National Park dat in lengte wel half zo groot is als ons hele Nederlandje? Anyway, het was ongelooflijk mooi. Onze campsite was op 2040 meter, dat was erg aangenaam. 's Nachts werd het zo ongeveer 10 graden, heerlijk slapen dus. Het park heet dus naar de bomen die er groeien - REUZE sequoias. Dat zijn naaldbomen die in op deze specifieke breedtegraad en in dit klimaat supergroot worden. Zie de foto's! Echt enorm indrukwekkend. Rebecca was ook zo enthousiast, die had het afgelopen jaar op school over hout en bomen geleerd en vond het geweldig dat ze nu zulke speciale bomen zag. Hier komen foto's:

Spannend.... het woud der giganten. Maar geen overdrijving hier....

Becs en Joel bij een creek. O  en Joel kreeg elke ochtend schone kleren aan en werd elke avond gewassen...

Doorkijkje

General Sherman tree, de grootste boom ter wereld. Niet speciaal het dikst of het hoogst, maar met de grootste massa. De ene wittige tak bovenaan is dikker dan de meeste gewone naaldbomen die je om de boom heenziet. (en die naaldbomen waren ook niet klein). 

De onderkant van de stam.... met een flinke naaldboom ernaast. Deze boom was overigens enorm toeristisch en je gelooft het niet, we zijn hier nog niet zoveel Nederlanders en Duitsers tegengekomen als daar. Allemaal op vakantie in Californie. 

Uitzicht

Joel, vlak voor bedtijd en heel moe...

\

Henk en ik hebben samen een wandeling gemaakt terwijl Margreet op de kids paste. Het pad liep flink omhoog en af en toe kregen we indrukwekkende uitzichten. 

Op een gegeven moment kwamen we op een vlakke, kale rots, die hol klonk, en van waar je heel ver kon kijken, en alle valleien en bomenrijen zien. Zo mooi!

Het pad liep door een bos van naaldbomen die ook niet klein waren (of beter gezegd: enorm hoog en flink dik)....

 ..... Maar aan het eind was het opeens of we in een andere wereld kwamen. Uit het niets stonden opeens tussen de naaldbomen weer een groep sequoias. Als je goed kijkt kun je mij ook zien staan. De grote zwarte plekken zijn brandwonden; de bomen zijn zo sterk dat ze flinke bosbranden overleven. Sterker nog, ze groeien extra goed na een brand getuige de jaarringen en daarom worden er soms expres afbrandingen gedaan. Net als vroeger op de hei vlak bij ons huis. 

En een foto vanuit het midden naar omhoog. Het blijft lastig om op de foto exact weer te geven hoe bijzonder het was; we hebben ons best gedaan om jullie een indruk te geven. 

Om de bomen heen een veld met bluebells. Kan je je voorstellen hoe indrukwekkend en stil het daar was? 

Toen we terugkwamen van de wandeling hebben we bij het kampvuur 'smores' gemaakt. Een kamptraditie hier - je prikt marshmallows (spekjes) aan een stok en die hou je boven het vuur tot ze lekker zacht worden. De kunst is natuurlijk om ze precies juist zacht te krijgen zonder dat ze gaan schroeien. Dan pak je een cracker, daar leg je de bijna-gesmolten marshmallow bovenop, daarbovenop komt een stuk chocola en daar bovenop komt weer een cracker. In de zomer kun je hier in de winkels zelfs speciale smores pakketten kopen, waar alle ingredienten bij elkaar in verpakt zijn. 

Rebecca staat op het punt om te happen ( en ze vindt het wel zo lekker!)

en ik wijd Joel in in de traditie. Maar de rook prikt in z'n ogen :-) 

Rebecca is ook nog benoemd tot Junior Ranger - in al de national parks hebben ze een educational programma. Voor Rebecca betekende dat dat ze allerlei dingen moest vinden in het bos, paddestoelen, diersporen, zaden. Er was een activiteit over stenen, en nog wat andere dingen. Verder moest ze een klein zakje afval verzamelen. En dan werd het nagekeken door een echte ranger en als alles ok is mag je de belofte uitpreken dat je zuinig zult zijn op de natuur en dan krijg je een badge. Rebecca was nogal onder de indruk van het hele proces. Later onderweg naar huis vertrouwde ze me toe dat ze helemaal geen Junior Ranger wilde zijn omdat ze bij mij wou blijven wonen. De schat!

COSMOS pics

Ik sta nu weer aan het eind van een maand COSMOS. Voor degenen die het niet weten: COSMOS is een zomerschool die plaatsvindt op 4 verschillende campussen van de University of California. Middelbare scholieren kunnen zich inschrijven voor verschillende klassen. Ze volgen colleges van professoren, werken in het lab en zetten hun eigen onderzoek op en zijn een maand lang intern (alhoewel ze in het weekend naar huis mogen) Elke klas heeft 1 docent, onze taak is vooral procesbegeleiding van het zelfstandig onderzoek en het maken van een research poster. Aan het eind van de maand is er een officiele posterpresentatie, waar ze hun onderzoek kunnen uitleggen aan hun ouders en wie ze ook maar uitgenodigd hebben. De laatste middag is er een officiele certificaatuitreiking, dat gaat allemaal erg Amerikaans. Ik wil jullie graag wat foto's laten zien - het programma betekent heel veel voor mij. Het raakt me zo diep om te zien hoe er voor veel leerlingen een wereld opengaat die ze van tevoren niet hadden kunnen bedenken. Veel studenten komen uit achterstandsmilieus en voor hen is dit een speciale ervaring waardoor het voor hen veel meer realiteit wordt dat zij over een paar jaar ook aan een universiteit kunnen studeren en onderzoeker kunnen worden.

OK - hier wat foto's!

De laatste dag - iedereen in nette kleren. Het meisje helemaal links komt uit een gezin waar de moeder er een tijd alleen voorgestaan heeft. Het middelste meisje heeft een zgn. internship gewonnen bij een van de professors hier, wat erop neerkomt dat ze 3 weken bij hem in het lab mag werken. Ze was zo blij! Ik sprak haar vader op de laatste dag en die vertelde me dat ze hem 's avonds laat nog gebeld had en zo enthousiast was dat hij niet eens kon opmaken wat ze nou wilde zeggen. 

Drie studentin in officiele kleren bij hun poster over fluorescentie.

Twee andere meisjes uit mijn groep zijn hun poster aan het uitleggen aan de COSMOS directeur (of directrice)

Twee studenten bezig met hun onderzoek in het lab. Josh, de jongen achteraan, komt uit een inner-city school in Los Angeles, overheersend zwart en vol met leerlingen die al diverse traumatische gebeurtenissen achter de rug hadden. Het was een enorme cultuurschok voor hem om hier te zijn, maar hij heeft het fantastisch gedaan. Hij had z'n scheikundedocent uitgenodigd voor de laatste dag. Ik heb een tijd met de docent staan praten; een nog jonge man die twee zware jaren op Josh's school achter de rug had. Hij vertelde hoe vermoeiend het is en hoeveel energie de docenten in de leerlingens steken om ze 'erbij' te houden en om ze gemotiveerd te houden. Ik bedankte hem dat hij ondanks alle drukte toch gekomen was en hij zei: 'Het is zo geweldig om Josh zo te zien, zo enthousiast en in contact met andere studenten. Nu weet ik weer waar ik het voor doe.' En dat kan ik me dan zo goed voorstellen. Dat maakt voor mij de hele maand goed, dat je mensen zo aan kunt raken.

De hele groep in labjassen. Ze waren zo enthousiast over de labjassen dat ze afgesproken hadden dat ze op de eerste labdag 's morgens op de verzamelplaats hun labjassen al aan zouden doen. 

Een deel van de groep met prof. Apkarian, die tegelijk ook mijn directe 'baas' is (bijna was)

Derek met mooie resultaten

Mijn mede-docenten

Indruk van de afsluitingsceremonie met ouders, bekenden, professoren, een hele zaal vol mensen

Prof. Potma (een nederlander uit Friesland) geeft uitleg over hoe moleculen in en uit fase kunnen bewegen

De hele club op het strand - de laatste woensdag nam prof. Potma ons  mee naar het strand en heeft hij uitgelegd waarom de lucht blauw is op aarde maar zwart als je op de maan staat en diep water ook, zand wit en de horizon vaak ook. Alles gerelateerd aan breking van licht en de interactie van fotonen met materie. 

Monika aan het werk aan haar poster in mijn kantoor. 

Zo, gewoon een indruk! 

Nu nog een maand vakantie en dan op naar m'n nieuwe school!

Groets,

Petra

Zomer enzo

Zo - 't is alweer veel te lang geleden dat ik hier wat op gepost heb! De laatste maanden zijn hier ontzettend snel gegaan. Alhoewel - ik heb ooit eens ergens gelezen dat het niet de tijd is die voorbij gaat, maar 'de tijd staat stil; wij zijn het die voorbij gaan'. En daar zit ook wel wat in.

'Es kijken - waar zal ik beginnen. Rebecca is klaar met haar eerste jaar op school. Haar rapport (zonder cijfers gelukkig) was erg goed. Ze begon het jaar onder gemiddeld, maar zit nu overal op of boven het gemiddelde en volgens de juf is ze een plezier om in de klas te hebben. Daar zijn we erg blij mee. Als traktatie heb ik haar meegenomen naar de 'Nails en Spa' boetiek waar ze haar nagels mooi gelakt kreeg.

Onze kleine meid is een echt meisje - los haar, scheiding, haar half over je schouder laten vallen.... Pfff, van wie ze dat toch allemaal heeft!

We hebben er twee campingtrips opzitten, een in april met elkaar en een eind mei met de kerk. Die in april was speciaal; we zaten midden in de heuvels op een kleine camping en daar was 's nachts ZOVEEL leven! Hordes coyote's hoorde je langszoeven en een soort vogel liep om onze tent heen een geluid te maken wat we allebei absoluut niet thuis konden brengen. Maar je bent er altijd heerlijk uit met kamperen! Hier wat foto's:

Rebecca met Collin (die sinds de camp-out haar boyfriend is) en Collin's zusje Hallie. Ze hebben samen kikkers gevangen en hier zijn ze aan 't knutselen met de schuimdingetjes die oma Eshuis lang geleden eens uit Nederland opgestuurd heeft. 

Op weg naar de campsite, om je een indruk te geven van het hoogteverschil.

Dit was waar we in april zaten. Het plaatsje midden in de foto was de campsite. 

Weer thuis - iets aan het bakken!

Donderdag 16 juni - zondag 19 juni was het Annual Conference van de kerk. Wij waren gevraagd om onze gemeente te vertegenwoordigen dus we hebben een paar dagen in Redlands doorgebracht. Dat was erg interessant, vooral om de kerk in het grotere geheel te zien. 't Was gaaf om te zien hoeveel verschillende culturen er aanwezig zijn in dit kerkverband, Aziaten, Duitsers, Samoas, Hispanics, Afro-Americans, en natuurlijk een paar Nederlanders! Op een aantal momenten kon iedereen in z'n eigen taal hardop bidden, dat was best speciaal. Deed me denken aan de allereerste pinksterdag waar iedereen in z'n eigen taal de boodschap van verlossing kon horen. 

Met z'n allen zingen in de kerk waar alle centrale vergaderingen waren.

Een jeugdgroep van Hawaii in traditionele kleren en met traditionele muziek en dans.

Vorige week was het Vacation Bible School in de kerk. Joel en Rebecca zijn er allebei geweest, elke morgen van 9 tot 12:15. Ze hebben het enorm naar hun zin gehad, samen met 110 andere kinderen. 

Rebecca met haar boyfriend in VBS tenue. Op dit moment zijn we voor Collin's kikkers aan 't zorgen (jawel, die ze gevangen hebben tijdens de campout). Je kunt je voorstellen dat Rebecca heel goed voor de kikkers wil zorgen. 

Joel aan het eind van de week met al z'n knutselwerkjes in de VBS-tas. Je kunt zien dat hij het naar z'n zin heeft. 

En, last but not least, tot vreugde van veel mensen inclusief onszelf en minder vreugde van sommige anderen: ik mag weer gaan lesgeven! Ik ben aangenomen op Whittier Christian High School als scheikunde docent. Op dit moment ben ik volop bezig met COSMOS, dat laat me weer helemaal realizeren hoe ontzettend veel voldoening het me geeft om met een groep tieners bezig te zijn. Op naar volgend jaar dus. De opvang voor Joel regelen vinden we allebei best spannend; hoe zal hij erop reageren enzo? VBS was een goeie test wat dat betreft, elke morgen zonder mij. Jullie gaan er vast meer van horen!

Hartelijke groeten uit WARM Irvine!