Twee keer goed nieuws!

Yep, afgelopen week kregen we twee keer goed nieuws.

Het eerste: vorige week donderdag kregen we een email dat we tweede op de lijst waren voor een apartement in University Hills, in de community waar we heel graag zouden willen wonen. Ik heb de hele middag in spanning gezeten.  Rond vijf uur ging de telefoon, Henk was nog op de uni, dus ik kreeg de mevrouw aan de telefoon. Ze vertelde me dat de mensen voor ons 'nee' gezegd hadden, dus dat wij aan de beurt waren. Ik heb direct 'ja' gezegd, we zijn zo blij! We zien er tegenop om weer te verhuizen, dat wel, maar:
-de nieuwe flat is groter
-het ligt op een veeeeeel rustigere plek, je hoort nauwelijks verkeer daar, terwijl we nu letterlijk op de hoek van twee straten zitten waar het 's ochtends en 's middags gewoon druk is.
-de patio is MEGA groot, heeft zelfs een tuintje.
-het scheelt ons per maand zo'n $250 in vaste lasten. Ja, je leest het goed. We kunnen het zelf nog bijna niet geloven.

Voor degenen die het systeem niet kennen: University Hills staat vol met huurapartementen die eigendom zijn van de universiteit en waar je dus ook alleen maar mag wonen als je full-time aan de uni werkt. We hebben op de wachtlijst gestaan sinds dat Henk z'n bevestigingsbrief voor deze baan verstuurd heeft en nu hebben we dus een aanbod. Wel apart hoor, wonen we in een buurt waar letterlijk iedereen op de uni werkt. Heel verschil met waar we in Bristol woonden...... De verhuisdatum is 26 mei, dat komt ontzettend mooi uit, want 31 mei eindigt ons contract voor dit apartement en we hadden anders vorige week een nieuw contract moeten tekenen (voor weer een jaar om een goeie prijs te kunnen krijgen). Het is weer een apartement op de begane grond. We hadden op zich graag iets met 3 slaapkamers gewild, maar dat was nu niet beschikbaar. Volgende keer dan maar!

Het tweede goede nieuws is dat afgelopen maandag mijn (Petra) nieuwe werkkaart aangekomen is. De huidige verloopt 31 mei en aangezien de aanvraagprocedure tot 3 maanden kan duren, heb ik begin maart m'n aanvraag voor verlenging weer op de bus gedaan. Ik heb nu een kaart voor twee jaar. Ben superblij, want ik vind m'n baan op de uni zo leuk! En nu kan ik gewoon doorgaan en van de zomer die summerschool gaan lesgeven...Heerlijk!

Ons nieuwe adres wordt:
2011-B Los Trancos Drive
Irvine, CA 92617
en het telefoonnummer blijft hetzelfde.

Kamperen

Zaterdagmorgen....tijd onbekend. Het vroege zonlicht maakt me wakker. Voorzichtig draai ik me om; Henk ligt naast me nog heerlijk te slapen. Hetzelfde geldt voor Rebecca. In de voortent hoor ik wat gedraai en ja hoor.... 'mama?' 'Tent'. Joel is wakker. Het klinkt ontspannen - gelukkig maar. Vannacht werd hij opeens midden in de nacht wakker, helemaal in paniek. En alles wat hij wilde was weer naar bed. Al brullend: 'NIGHT NIGHT, NIGHT NIGHT... ' dus snel maar weer onder gestopt.

Ik rits de binnentent open om Joel uit z'n bedje te pakken. En voel dat ik erg nodig naar de wc moet. Gelukkig heeft het licht en het lawaai Henk inmiddels ook wakker gemaakt, zodat ik Joel aan z'n vader kan overhandigen.

Een van de geneugten van kamperen is dat je een halve kilometer moet lopen voordat je naar de wc kunt....


Henk maakt een uitgebreid ontbijt klaar; gebakken eieren, hotdogs, witte bonen, tomaten, champignons. Yummie..... en de zon voelt al warm aan. Vannacht was het wel erg koud!

Een ander genot van kamperen is dat alles minstens drie keer zo lang duurt - eten koken, afwassen, schone kleren opzoeken (eh... schoon???). We bedenken dat we erg veel zin hebben in koffie en dat we dat niet bij ons hebben. Dus stappen we met z'n allen in de auto om nog wat kleine boodschappen te doen en te genieten van de steile weg omhoog naar het dorpje Rancho Margarita met het ontzettend mooie uitzicht over de omliggende bergen. Als we terugkomen is het al bijna twaalf uur - de koffie wordt dus gelijk maar lunch. De Pontiac


Maar dan gaan we echt in de benen - klaar voor een wandeling. Niet te lang, want Rebecca moet ook lopen, maar we beloven haar dat we na de wandeling naar het speelplaatsje op het park gaan. Te laat realiseren we ons dat we een klassieke fout maken: 'hoe ver is het lopen naar de playground?'.
'Eh.... we lopen niet meteen naar de playground, we gaan eerst een eindje lopen'. FOUT! Maar, gelukkig.... O'Neil Regional Park ligt aan een creekbedding en door alle regenval van de afgelopen tijd staat daar water in. Grote pret - wat is er nu leuker dan met je Crocs door helder kabbelend water te lopen? En kikkervisjes te vangen?

Henk en Rebecca nemen de waterweg, ik loop op het droge om foto's te maken van bloemenpracht. Wat een verschil met 6 maanden geleden toen we hier waren, aan het eind van een droge zomer. Toen was alles dor en bruin, nu is alles fris en groen en er bloeien zoveel bloemen!

California Poppy

Twinberry (denk ik)

Two-toned tidytips (Aster familie)

Scarlet Pimpernel (giftig)

Gewoon mooi!


Nog meer leven dat de grond uitbarst - het duwt zelfs een steen opzij. Pasen in levende lijve.

Een overvloed aan poison oak - met giftige blaadjes waar je nare uitslag van kunt krijgen. 

Na een tijdje moeten we toch echt terug - Rebecca is inmiddels helemaal nat, maar de zon is warm. Het kikkervisje wat we gevangen hebben, laten we na uitvoerige studie toch maar weer vrij. Er zit flinke stroming in het stroompje en we vragen ons af of de kikkervisjes kikker zijn voordat ze in de oceaan spoelen.

Als we weer terugzijn bij de tent, is er naast ons een ENORME amerikaanse pickup bezig om een NOG ENORMER mobile home de parkeerplaats in te draaien. Je kijkt werkelijk je ogen uit, waar die Amerikanen allemaal mee aan komen zetten. Mobiele vakantiehuizen ter grootte van bussen, aanhangers met aan alle kanten uitschuifbare uitstulpingen. Onze buren zijn heel hartelijk, ze komen een ijsje brengen voor de kids (uiteraard heeft zo'n gevaarte ook een vrieskastje) en ze verzekeren ons dat ze van alle gemakken voorzien zijn, dus als we wat nodig hebben....
Het leidt ons tot een filosofische discussie over het begrip 'kamperen' en de invulling van de definitie.....

Het grootste genot van kamperen is het kampvuur. Elke plek heeft z'n eigen vuurbak. De zon gaat onder, de krekels beginnen hun gesjirp, dat pas weer stopt als de zon opgaat. Het refrein zingt je in slaap. Het magische moment is aangebroken.... het vuur gaat aan!

....en de kampvuuroverpeinzingen kunnen beginnen...

Zondagochtend gaan we weer naar Trabuco Canyon Community Church, waar we hartelijk welkom geheten worden. Als we er naartoe rijden, vragen we ons af hoe we het de vorige keer in ons hoofd gehaald hebben om er met twee kids in de trailer naar toe te fietsen. Het is zo steil! Sommige mensen herinneren zich ons nog van de vorige keer dat we er waren in oktober. Bird, de man die ons de vorige keer 's middags koud drinken kwam brengen en aanbood dat hij ons wel met fietsen en al weer naar huis wilde brengen, is helemaal enthousiast als hij ons ziet. Hij is zo blij dat we nu met de auto zijn! Het is een schok voor ons om te horen dat zijn vriendin in februarie geopereerd is aan leverkanker. Gelukkig waren ze er op tijd bij en heeft ze geen chemokuren nodig.
We vallen met onze neus in de boter, of beter gezegd, in het eten, want de kerk heeft haar maandelijkse potluck dinner en we worden van alle kanten uitgenodigd om te blijven. Een potluck dinner is een maaltijd waarvoor iedereen een gerecht meebrengt. Als je alles bij elkaar zet heb je een warm/koud buffet. Het dinner is erg gezellig en erg lekker.

Het grote witte kruis op de hoek van de parkeerplaats steekt geweldig af tegen de bergen in de verte. Richting en einde.

Worden als een kind.....

Vanavond valt mij de eer te beurt om Rebecca in bed te stoppen. Morgen gaan we een kampeertrip maken, dus de kids liggen er vroeg in vanavond.

'Kom je nog even bij mij liggen, mama?' Ik klim de trap op naar het bovenste stapelbed en kruip naast haar. De echte Eshuisvraag ligt om de hoek:
'Wil je nog even op mijn rug kriebelen?' Dus daar ga ik.
Dan gaan we bidden. Ik zeg:
'Vanavond mag jij eerst bidden en zeg ik het jou na.'.

Het blijft even stil. Ik vraag:
'is dat ok?'
'Ja, ik moet even nadenken Engels of Nederlands'. Oh.

Dan begint ze:
'Dear heavenly Father,
Thank you for today.
Thank you that when I sleep tonight it's camping day.
Thank you that I get to take my own suitcase.
Thank you that we get to sleep in the tent and eat outside and play in the park.
Thank you that it's going to be so much fun.'

Het raakt me, zoals altijd. Haar onbevangenheid en openheid. Geen getwijfel of geredeneer of ge-jamaar.

Te worden als een kind....

Artwork

Vorige week verraste Rebecca me met deze verftekening. Ik was in de keuken aan 't eten koken en zij zat aan de eettafel te verven. Joel sliep. Ze was me telkens aan 't vertellen wat ze allemaal aan 't verven was, maar ik had geen idee dat het er zo goed uit zou komen te zien.

Zaterdag

Vandaag hadden we een lekker dagje samen als gezin. Het oorspronkelijke plan was om te gaan kamperen, maar aangezien er regen voorspeld werd, hebben we dat een weekje verschoven. Komt ook wel goed uit, want dan kunnen we hopelijk onze nieuwe tent gebruiken. Die is nu nog onderweg hier naar toe, en de verwachte aankomstdatum is donderdag. De nieuwe tent is groter dan de oude, en heeft twee slaapgedeeltes. Bovendien is het een 'instant tent', die je binnen 1 minuut opzet en weer afbreekt. Lijkt ons wel handig met de kids. We gaan nu met de auto kamperen, wat betekent dat we niet zo economisch met ruimte en gewicht om hoeven te gaan. Toch wel lekker om hiervoor een auto te hebben.
We zijn van plan om iets naar het zuiden te gaan. We hopen dat het lukt om een plekje aan de kust te krijgen, maar die campings zijn altijd zo druk. Als het niet lukt zoeken we iets op dat landinwaarts ligt. Hoe dan ook het wordt vast leuk en gezellig. Lekker om er even tussenuit te zijn.

Vandaag ben ik eerst met Becca naar de bibliotheek geweest. Dat is vlakbij en er is een hele leuke collectie kinderboeken. Rebecca selecteert volledig random. Ze pakt iets, kijkt ernaar en zegt: 'dit is leuk', en stopt het in de tas. Binnen twee minuten acht boeken, en hop, naar huis maar weer. Er is een 'self-service' computer waar je de boeken zelf kunt scannen. Daar is ze heel wijs mee. Grappig om te zien hoe voortvarend ze is met computers, internet en mijn iPod touch. Oh ja, voor de liefhebbers, afgelopen zondag heb ik een iPad in handen gehad. Erg leuk speelgoed. Een beetje te groot naar mijn smaak. Een iTouch gaat makkelijker in je broekzak.
Anyway, na de bieb naar de winkel voor boodschappen. Becca helpt dapper mee. Ze mag dan een zakje van mij, waarin ze appels mag stoppen. Nadat ze er wat verzameld heeft moeten ze gescanned worden. Ik til haar dan op en zij legt de zak dan op een weegschaal. Dat doen we elke keer als we in de winkel zijn.
Vandaag kwamen we een Limburgse mevrouw tegen. Ze hoorde ons Nederlands praten en kwam even gedag zeggen. Zij woont hier al meer dan twintig jaar; ze is getrouwd met een Amerikaan. Ze vertelde dat ze elk jaar carnaval vierde met 30 Limburgers hier uit de buurt. Verbazend, je vindt Nederlanders ook overal!
We hadden het ook nog over boodschappen, en de mevrouw merkte op dat boodschappen hier zoveel goedkoper zijn. Dat is ook echt zo, vooral als je het vergelijkt met Engeland. Huizen zijn daarentegen erg duur hier, maar dat geldt met name voor Irvine.
Vanmiddag zijn we even samen naar het park geweest. Rebecca op haar fiets. Ze ging prompt flink onderuit, maar ze geeft het niet op. Ze stapt zo weer op de fiets, behalve dat dat nu niet wou, omdat de ketting er af lag en ik eerst gereedschap moest ophalen.
Het is altijd heerlijk in het park. Becca zag een mevrouw met een klein meisje, en heeft een hele tijd 'voor het meisje gezorgd'. Joel klautert op het speeltoestel alsof het een lieve lust is. Je houdt soms je hart vast, maar hij weet drommels goed wat wel en niet werkt. Het is net een aap, alles aan hem lijkt wel gemaakt te zijn om te klimmen. Het meertje noemt hij een bad, leuk he? Hij praat nu zoveel meer. Sinds vandaag zegt hij 'ik' en weet dan ook dat het om hem gaat. Soms begrijpt hij echter niet wat hij zegt. Een mooi voorbeeld is 'I know'. Wij zeggen dat best vaak en Joel kopieert dat nu. Soms roept hij zomaar 'I know', alsof hij volledig door heeft waar het over gaat.
Ik had vandaag Chili con carne gemaakt, en dat was erg goed gelukt. Vanavond alweer een lekkere 'stew' ingezet voor morgen. Dat is mijn bijdrage aan het weekend. Nu zitten we naast elkaar of de bank met allebei een laptop op onze schoot. Straks even met Petra chatten om te vragen of ze iets wil drinken....

Groeten, en laat eens een berichtje achter!

Taal

In dit huis worden uiteraard twee talen gesproken (soms drie - als er Rijssenaren over zijn).

Dat loopt nog wel eens door elkaar, getuige het volgende...

Becs en ik zitten samen op de fiets. Zij zit op de tag-along bike, die vastzit aan mijn zadelpost, zodat we een soort tandem gecreeerd hebben. Ze trapt er lustig op los. Ik moet de boel een beetje trekken, dus het duurt even voordat ik op gang kom.

Opeens hoor ik achter me een verontwaardigd: 'Mama, jij slowt me naar beneden!'. Ik heb geen idee van wat ze bedoelt, dus vraag: 'Wat zeg je?'

Een graadje meer verontwaardiging: 'JIJ SLOWT ME NAAR BENEDEN!!!'.

Enigszins verdwaasd kijk ik naar Henk die naast ons fietst. Hij haalt z'n schouders op. Becca brult nog een keer en dan begint het me te dagen. Ze is aan't proberen om uitsluitend Nederlands te praten, maar weet niet hoe ze dit werkwoord netjes moet vertalen, maar wat ze me wil vertellen is dat ik in mijn poging om op snelheid te komen, haar afrem. En dat resulteert in : je slowt me naar beneden.

Voor alle duidelijkheid: 'To slow down' is een samengesteld werkwoord, dat 'vertragen, afremmen' betekent. Het woord 'down' betekent: 'beneden, naar beneden', beetje afhankelijk van de context.

Stel je voor.....

Zondagmiddag, tien over half vier. Joel is net wakker uit z'n middagslaap en ik zit samen met hem op de grond om hem wat eten te geven. Soep in dit geval. Joel is vrolijk en wakker en hij vindt de soep erg lekker, dus de hele tijd roept hij enthousiast: 'Soep!'. De druppel die af en toe van z'n kin valt wordt becommentarieerd met: 'Bah!' gevolgd door een klein vingertje wat exact de druppel aanwijst. Buiten schijnt de zon en er staat een koele bries.

Opeens voel ik mezelf bewegen. Het huis kraakt een beetje. Ik kijk naar buiten en alles beweegt, ons hele woonblok beweegt heen en weer. Ik voel me alsof ik op een plaat zit die langzaam heen en weer schuift. En het gaat maar door.

In een flits realiseer ik me dat ik inderdaad op een plaat zit. Die inderdaad heen en weer schuift. Een aardkorst plaat wel te verstaan. En dat ik m'n eerste aardbeving meemaak.

Omdat ik niet weet of dit het begin is van een veel grotere beving, of dat ik een beving voel die verder weg plaatsvindt, kruip ik samen met Joel onder de tafel. Dat is wat je aangeraden wordt als je in huis bent en er komt een beving. Daar geef ik hem z'n soep verder - hij is zich nergens van bewust en vindt het wel spannend onder de tafel. Ik ben wat minder ontspannen.

Het beven stopt, ik vraag me af of er nog meer komt, maar Joel heeft het wel gezien onder de tafel als z'n soep op is, dus ik kom ook maar weer overeind.

Ik zet direct de computer aan om op de US earthquake website te kijken. Een grote beving in Noord-Mexico, Baja California, 300 km. bij ons vandaan. In eerste instantie wordt 6.9 op de schaal van Richter gemeld. Vandaag blijkt de schatting bijgesteld en is het vastgesteld als 7.2.

Het gebied is dunbevolkt - vandaag las ik dat er tot zover 3 doden zijn en de schade is beperkt. Een heel verschil met de beving in Haiti - die wat minder kracht had, maar veel meer schade en leed veroorzaakt heeft. En nog doet.

Groets!

Pasen!

Hallo allemaal,

Vrolijk Pasen!

We hebben een geweldig fijne dag achter de rug. Rebecca was zo blij dat het eindelijk Pasen was. Nu mocht ze haar mooie jurk aan en haar nieuwe schoenen. Ze was apetrots. Mooi om te zien hoe blij en zelfbewust ze dan is. Echt een stralende verschijning.

De kerkdienst was heel bijzonder. Sowieso waren er veel meer mensen dan anders, maar bovenal was het een dienst vol blijdschap en vreugde. Het koor (waar wij ook in zingen) opende met een geweldig lied: Come let us sing. Daarna was er een processie. De kinderen kwamen de kerk binnen met bloemen die ze (met wat hulp) op een kruis voor in de kerk mochten plaatsen. Het kruis staat nu in bloei. Heel ontroerend om die kleintjes dat te zien doen. Pastor Eric leerde de kinderen de oude paasgroet, die we als gemeente ook al hadden gedaan:

He is risen!

antwoord: He is risen indeed!

Hallelujah!

antwoord: Hallelujah!

Met de kids zongen we het geweldige lied: This is the day that the Lord hath made. I will rejoice and be glad in it.

Na de ernstige en sobere tijd van de lijdensweken is het een opluchting als Pasen aanbreekt. De dag van de bevrijding, de dag van leven! Wij kunnen als vrije mensen leven omdat Jezus is gestorven en weer opgestaan.

Na de dienst hebben we onze vlinders losgelaten. Een succes. De kinderen waren gefascineerd en de vlinders vlogen gelukkig. Er was ook een egg-hunt voor de kids. Hieronder volgen wat foto's die we gemaakt hebben.

Becca op schoot bij de Easter bunny. Ze durfde het nu. Joel liep hard weg. Hij was bang en had enorm ontzag voor de bunny.

Joel met de vergaarde buit. Joel is gek op zoete dingen en vandaag heeft hij er genoeg van binnen gekregen.

Hier istie nog op jacht naar eieren. Hij had het best door wat je moest doen om de eieren te krijgen. Het is een slim ventje. De oranje broek doet mensen hier denken aan een 'inmate', nl. iemand die in de gevangenis zit. Daar dragen ze oranje kleren.

Een kijkje op de 'playground' waar de egghunt plaatsvond.

Becca met haar nieuwe jurk, en haar eieren. She's really into pink.

De vlinders zaten in dit net. We hadden er een mooi aantal. Meer dan dertig denk ik. Not bad.

Karen en ik proberen de vlinders er uit te krijgen. Sommigen hadden niet zoveel zin.

Close-up.

De kinderen hadder er wel lol van. Zo'n butterfly kit is echt een goed idee voor een school.

Verder vandaag zijn we naar vrienden geweest om zelfgemaakte donuts te proeven. Erg goed. Drukke dag dus, maar erg tevreden. Tijd om te stoppen. We hopen dat jullie ook een goede Pasen hebben gehad! Doeg!

Bijna Pasen....

Zaterdagavond..... De kids liggen te slapen en Henk bood me aan om alleen af te wassen zodat ik lekker iets voor mezelf kan doen. 'k Heb een tijd piano gespeeld en vroeg Henk:

'word je het niet zat om iedere keer naar m'n toonladders te luisteren?'

en z'n antwoord was:

'Nou nee, dat valt wel mee'.

En Cindy, mijn lerares is streng op de toonladders - dus worstel ik me er maar doorheen.

Morgen is het Pasen. Voordat ze naar bed ging kwam Rebecca me in het oor fluisteren:

'als ik vandaag geslapen heb, dan is het Easter!'.

Ze is zo blij - maar Pasen is ook een blij feest. Afgelopen zondag had ze van de kinderbieb bij de kerk een boekje over Pasen opgezocht en dat zijn we deze week met haar aan 't lezen. Op donderdagavond hadden we kerkdienst. Een punt wat me bijblijft uit de preek is de onvoorwaardelijke liefde die Jezus toonde. Liefde die dwars tegen alles in ging,..

...die ervoor zorgde dat Hij een ceremonieel onreine vrouw Hem liet aanraken zodat ze genas

...die Hem zieken liet genezen op heilige dagen

...die Hem de voeten van z'n discipelen deed wassen en Petrus vriendelijk berispte

...waarin Hij alle mensen die met Hem in contact kwamen, confronteerde met zichzelf

...die onvoorwaardelijke overgave vraagt

...en die zo groot was dat ze Hem naar het kruis leidde,

om het Leven voor ons te openen.

Om stil van te worden.

Rebecca wilde graag dat ik een 'maxi-dress' voor haar maakte, zo'n hele lange overgooier. Die heeft ze een keer in de Knippie gezien en ook wel eens in winkels en daar heeft ze het al tijden over. Dus een paar weken geleden zijn we samen naar Jo-ann gegaan en heeft ze stof uitgezocht - heel roze uiteraard! Dit is het resultaat...

en ik heb haar beloofd dat ze hem met Pasen voor 't eerst aanmag. Ik herinner me dat wij thuis ook altijd met Pasen onze zomerkleren aanmochten naar de kerk. Voor 't eerst weer kniekousen... en natuurlijk wilde ik dat altijd, ook al was het soms zo koud dat ik kippenvel op m'n benen had als we op de fiets naar de kerk gingen. En dan vroeg mama of ik het niet koud had, maar uiteraard moet je je op die leeftijd groot houden..... Een paar ochtenden heb ik hard aan de jurk gewerkt. Als Joel dan sliep, kon ik daar samen met Becs aanzitten. Gisteren heeft ze een paar knalroze sandalen uitgezocht - helemaal klaar, die prinses van ons. Ze geniet er zo van als ik overdag samen met haar dingetjes doe waar Joel niet bij is. En ik geniet er ook van.... Dus als Joel slaapt, nemen we onze kans waar.