Het gaat nu opeens allemaal heel snel....
Tussen twee strenge vorst periodes in (-15 graden, nachten achter elkaar) en net voordat de volgende sneeuwstorm begon, hebben de verkopers afgelopen dinsdag de olietank uit de grond laten halen. Onze makelaar belde me toen de eerste vlokken vielen. De grond was schoon! Opluchting alom.
Zij zijn vandaag verhuisd. Maandag is de overdracht gepland en donderdag komen onze verhuizers.
Tussendoor moeten we ook nog gewoon voor de kids zorgen, werken, huiswerk maken, zorgen dat er genoeg schone was is, eten koken, ....
Het wordt een crazy week...
24.1.14
7.1.14
Nico
Op een dag kwam Joel thuis met allemaal knippen in de mouw van z'n trui. Dat was al eens een paar keer eerder gebeurd; sinds het koud genoeg werd voor lange mouwen shirts, kwam hij met enige regelmaat uit school met een knip in een van z'n mouwen.
"Joel! Kijk 'es naar je trui. Hoe komen al die knippen er in?"
Twee grote bruine ogen. "Nico did it." Nico is een jongetje uit z'n klas die bij hem aan de tafel zat.
"Echt? Nico heeft zomaar in je trui geknipt?"
Beetje ongemakkelijk. "Ja."
"Oh. Hoe kan dat nou? Ging Nico zomaar in je trui knippen? En wat zei Miss Coakley?"
"She said nothing. She didn't see it."
Hmm...
Wel of niet waar....?
De trui gaat in de was en we hebben het er niet meer over. Tot Joel een week ofzo later de trui weer aanheeft.
Ik zeg:
"Ik zal Nico's moeder eens een email sturen. Dan zeg ik dat ze maar een nieuwe trui voor jou moet kopen, want als Nico zomaar in jouw trui gaat knippen...."
Dat komt hem toch te na.
"Nico didn't do it mama. I did it myself. It was een accident."
Natuurlijk was het een ongelukje. Als ik hem vol overgave thuis zie knippen, dan gaat de schaar ook wel eens iets te ver.
We praten even over dingen gewoon eerlijk vertellen en dat het niet uitmaakt als de schaar soms wat uitschiet, maar dat gewoon zeggen wel belangrijk is.
En zo is 'Nico' geboren in ons gezin. Dingen die kwijt zijn, huiswerk wat niet af is ('ja, ik ben klaar. Nico heeft het gedaan')....
En we weten nog steeds niet of Nico het nu wel of niet gedaan heeft :-)
"Joel! Kijk 'es naar je trui. Hoe komen al die knippen er in?"
Twee grote bruine ogen. "Nico did it." Nico is een jongetje uit z'n klas die bij hem aan de tafel zat.
"Echt? Nico heeft zomaar in je trui geknipt?"
Beetje ongemakkelijk. "Ja."
"Oh. Hoe kan dat nou? Ging Nico zomaar in je trui knippen? En wat zei Miss Coakley?"
"She said nothing. She didn't see it."
Hmm...
Wel of niet waar....?
De trui gaat in de was en we hebben het er niet meer over. Tot Joel een week ofzo later de trui weer aanheeft.
Ik zeg:
"Ik zal Nico's moeder eens een email sturen. Dan zeg ik dat ze maar een nieuwe trui voor jou moet kopen, want als Nico zomaar in jouw trui gaat knippen...."
Dat komt hem toch te na.
"Nico didn't do it mama. I did it myself. It was een accident."
Natuurlijk was het een ongelukje. Als ik hem vol overgave thuis zie knippen, dan gaat de schaar ook wel eens iets te ver.
We praten even over dingen gewoon eerlijk vertellen en dat het niet uitmaakt als de schaar soms wat uitschiet, maar dat gewoon zeggen wel belangrijk is.
En zo is 'Nico' geboren in ons gezin. Dingen die kwijt zijn, huiswerk wat niet af is ('ja, ik ben klaar. Nico heeft het gedaan')....
En we weten nog steeds niet of Nico het nu wel of niet gedaan heeft :-)
Subscribe to:
Posts (Atom)