Dus een paar weken terug besloten we dat het er maar eens van moest komen, want als je nooit iets afspreekt en boekt, blijft het altijd op het verlanglijstje staan. (We wilden ook altijd graag eens naar Schotland toen we nog in Engeland woonden, maar door alle ja-maren is daar ook nog nooit van gekomen).
We vonden een huisje dichtbij Letchworth State Park; 300 mijl bij ons vandaan. Daarvandaan is het nog 1.5 uur naar de Falls dus dat leek ons een mooie manier om de reis wat op te splitsen.
Vrijdagavond zijn we direct na school/werk naar het noorden gereden. De kids hielden zich fantastisch dankzij bingo spellen en audioboeken.
Letchworth State Park is prachtig! De Genesee River heeft daar door de eeuwen heen een gigantische kloof door de rotsen gegraven, waardoor het park bekend staat als de 'Grand Canyon of the East'. De rivier heeft drie watervallen in het park; Upper, Middle and Lower Falls. De Upper en Middle Falls hebben we gezien; het pad naar de Lower Falls was afgezet in verband met ijs en sneeuw.
Zeeslag voor de open haard in het huisje. Dat was uiteraard heerlijk genieten, zo'n open haard.
Upper Falls met een enorme spoorbrug er overheen. De brug is gebouwd in 1875 en wordt nog steeds gebruikt. De waterval creeert een mistpluim die je van ver al kunt zien.
Deze foto is genomen aan de noordkant van het park waar de rivier de vallei in gaat.
Upper Falls - close up.
We zagen een prachtige regenboog op het water - door het zonlicht op de mist.
Op de terugweg - New York State is zo mooi en wijd, en landschap is glooiend en in de uitgestrekte valleien liggen de akkers te wachten op de lente. De andere kant van New York State is wat je op de twee foto's hierboven ziet. Verlaten huizen en boerderijen; hier is een schuur/loods gewoon ingestort. Mensen lijken het opgegeven te hebben - in de dorpen staan veel lege huizen; andere huizen zijn nog wel bewoond, maar worden niet meer bijgehouden. Er moet hier veel armoede zijn. Tegelijkertijd zie je ook veel grotere boerenbedrijven die er welvarend uitzien.
Maandagmorgen, na anderhalf uur rijden (waarvan het grootste gedeelte door bijna leeg land), kwamen we in Niagara. Als je door New York State rijdt, zie je de geschiedenis en de afkomst van de oorspronkelijke gemeenschappen aan de plaatsnamen - Warsaw, Moscow, Bath, Wales. Niagara is een 'twin-town' - de grens tussen Canada en de VS gaat midden door het stadje heen. Hier staan we nog op Amerikaanse grond. De waterval in de voorgrond heet de "American Falls", de smalle waterval midden in de foto is the "Bridal Veil Falls" en de grote aan de andere kant is de "Horseshoe Falls". Het water in de Bridal Veil veroorzaakte in het verleden regenbogen die door het maanlicht veroorzaakt werden; dat moet heel bijzonder geweest zijn.
De kracht van het water is absoluut indrukwekkend. Met donderend geluid storten miljoenen kubieke meters water zich onafgebroken naar beneden. Er lag ijs in de rivier; het schijnt zich daar nogal op te kunnen hopen. In het verleden is er ooit een brug ingestort door de kracht van het ijs.
Rond lunchtijd zijn we weer in de auto gestapt en de grens overgereden. Opeens staat de snelheid weer aangegeven in km/uur :-) Het was inderdaad de moeite waard - vanaf Canada heb je prachtig zicht op de American Falls en de Bridal Veil en kun je vlakbij de Horseshoe Falls komen. Het water is groen doordat er allerlei mineralen in opgelost zijn en de erosie van de rand ging in het verleden zo snel (3 m per jaar) dat de locatie van de Falls ooit 12 km verderop lag. Tegenwoordig wordt er veel water afgetapt om stroom op te wekken en gaat de erosie veel langzamer.
In Canada kon je een 'behind the Falls' tour kopen; dat leek Joel wel wat. Maar uiteindelijk waren we er allemaal diep onder de indruk van - je gaat met een lift onder de grond en dan een tunnel in die door de rotsen achter de Horseshoe Falls loopt. De vloer van de tunnel trilt door het geweld van het water. Door een opening kon je het water naar beneden horen en zien stuiteren.
Een ander deel van de tunnel leidt naar een observatiepunt; 's zomers kun je daar naar buiten, maar dat lag nu vol met ijs en dus bleven we nu in onder een overkapping staan. Dan sta je dus zo'n beetje halverwege de Falls en krijg je weer een heel ander perspectief. Zo mooi! En zo onvoorstelbaar; het is lastig om het goed in woorden weer te geven.
Er waren inderdaad relatief weinig mensen; het toeristen seizoen loopt van 1 April tot 31 November. Vooral aan de Canadese kant is het park om de Falls heen helemaal opgezet voor toeristen. Hotels, casinos, souvenir winkels, een arcade, noem maar op. De dranghekken geven je een indruk van hoe druk het er kan zijn; daar hebben we echt niets van meegekregen.
Als ik terugkijk op de dingen die we hier in dit land gezien hebben, is dit weer een van de dingen waar je diep stil van wordt - de giant trees in Sequoia National Park, de Grand Canyon en nu de Niagara Falls.
