Joshua tree National Park

Vorig jaar ben ik met Petra's broer Henk een dagje naar Joshua Tree National Park geweest. Het park ligt ten zuidewesten van Irvine op een afstand van ongeveer twee uur rijden. Goed te doen dus voor een dagtrip, en naast de deur naar Amerikaanse begrippen. We gingen in het najaar, wat betekent dat het hier al maanden niet geregend heeft. Landinwaarts wordt het daarbij ook behoorlijk warm (tot 40 graden Celcius), wat maakt dat er niet veel groeit. Het klimaat is niet zo ongenadig dat er niets meer groeit. Cactussen en planten en bloemen die goede overlevingsstrategieen hebben ontwikkeld, kunnen er overleven. Ook mensen kunnen in de Mojave woestijn, waar Joshua Tree national park een deel van is, overleven. In de vorige eeuw woonden er nog Indianen. Door de komst van de westerse mens zijn die hier verdwenen.

Maar terugkomend op de regen, zoals Petra al schreef heeft het hier nu behoorlijk geregend, en dat is ook het geval in Joshua Tree park. Over een paar weken, met het aanbreken van de lente, bloeit de woestijn en men zegt dat dat heel mooi is. Het wordt dus weer tijd voor een nieuw bezoek.

Toen we er afgelopen jaar waren was het erg aangenaam. De zon scheen, maar de zachte frisse wind maakte dat het niet te warm was. 's Winters vriest het er behoorlijk. Het weer is dus een stuk extremer dan hier in Irvine, waar de oceaan een matigende invloed heeft.

Joshua Tree park is aantrekkelijk voor klimmers. Er liggen overal grote keien (boulders), waar mensen uit de hele wereld op af komen om te klimmen. Overal zijn routes uitgezet en er zijn ook steile klimwanden waar je een flink stuk omhoog kunt klimmen. Een collega van me gaat regelmatig een dag of wat hier naar toe om te klimmen.

De naam van het park is ontleedt aan de Joshua bomen die hier voornamelijk voorkomen. Deze raargevormde bomen zijn uniek voor de Mojave-woestijn. De afkomst van de naam is onzeker, maar vermoedelijk is ze door Mormonen gegeven naar aanleiding van het bijbelverhaal over Jozua die met opgeheven handen bidt. De link naar de bomen is, dat ze vaak een enkele stam hebben die zich dan opsplitst in twee armen (ziehttp://en.wikipedia.org/wiki/Yucca_brevifoliavoor meer info).

Hieronder volgen wat foto's die we in oktober genomen hebben.

Henk loopt bij de rotsen, zodat je een indruk krijgt van hoe groot ze zijn.

Typische vegetatie. Er groeit daar een struik die een heel uitgestrekt wortelstelsel heeft om zoveel mogelijk water binnen te halen. De wortels scheiden chemicalien uit die er voor zorgen dat soortgenoten daar niet aarden.

Een Joshua Tree

Een waterreservoir, nu leeg.

Uitzicht richting de oceaan. De kleine richel die je in het midden ziet lopen, ligt precies boven een aardbevingsbreuklijn.

Hopelijk geeft dit een beetje een indruk van het park. Machtig en majesteitelijk en ruig.

Spring is in the air

Ja, je leest het goed. Het is hier lente. Alle regen van de afgelopen tijd heeft het land kennelijk goed gedaan. Het is nu weer wat warmer en alles loopt zo mooi uit. De heuvels in de verte zijn groen in plaats van bruin en alle bomen krijgen frisse nieuwe blaadjes. Ik heb nog nooit zo het weldadige effect van regen gezien.

Sinds januari ben ik aan 't werk op de uni. Ik werk voor CaSTL, dat staat voor Chemistry at the Space-Time Limit. Basically betekent dat dat ze daar met geavanceerde lasers en microscopen chemische reacties letterlijk aan 't volgen zijn op de tijdschaal waarop ze plaatsvinden. Dat levert een hele interessante bijdrage aan de huidige kennis. Deze groep heeft een enorme beurs toegekend gekregen, waarvan een bepaald percentage besteed moet worden aan voorlichting en daar ben ik op. De invulling van het werk moet ik heel erg zelf doen, dat is erg leuk en alle dingen die ik tijdens de lerarenopleiding gedaan heb en de bijscholingen tijdens m'n baan op het VLC komen nu van pas. Ik ben op dit moment proefjes aan 't maken voor jongere kinderen die we gaan demonstreren in een naburig science museum. Verder coordineer ik een zomerschool, dat gaat nu zo'n beetje opstarten. Op die zomerschool ga ik ook lesgeven, dat staat los van de baan, maar ik ben wel via het werk met de mevrouw die dat regelt in contact gekomen. Een groep getalenteerde middelbare scholieren komt dan een maand naar de uni voor een verdiepingsprogramma scheikunde. Ik ga die kids begeleiden bij het opzetten en uitvoeren van een zelfstandig onderzoek.

De baan is 10 uur per week, waarvan ik 3-4 uur per week thuis kan werken, omdat er veel schrijf- en leeswerk bijzit. En flink afwisselend, dat spreekt me wel aan. Het is ook de bedoeling dat ik iets ga opzetten voor het grote publiek, maar daar heb ik nog niet echt veel aan gedaan, omdat die zomerschool en de proefjes eerst spelen en daar zit ook een deadline op. Ik ben blij dat ik aan de slag ben, het maakt zo'n verschil voor mij!

Joel is druk bezig met leren praten; alles probeert hij na te zeggen en hij begint nu ook echt woorden te gebruiken om aan te geven wat hij wil. Naast 'mama' en 'papa' hebben nu: 'juice' voor als hij wil drinken, 'auto' en 'car', 'miss' en 'nannija' voor Miss Tanya van de opvang bij de kerk, 'Thijs' voor matthijs die hier elke week komt spelen en nog veel meer. Je merkt hoe hij zich ijkt aan Rebecca.

Als we bijvoorbeeld aan Rebecca vragen wat ze op brood wil, begint ze standaard met 'ehm...' en dan komt het antwoord. Dus als we aan Joel vragen; 'Wat wil je eten Joel?' dan is z'n antwoord: 'ehm'. Maar verder komt er niks, want dat 'ehm' meestal door iets gevolgd wordt, gaat z'n pet nog te boven.

Rebecca is heel enthousiast bezig met het leren van letters en getallen en nog veel meer. Gisteren kon ze na lang oefenen lossen haken met een haaknaald. Opeens had ze het helemaal door, echt zo leuk om te zien.

Hier nog een paar plaatjes:

Snack-time op donderdagmiddag; dan is Thijs altijd bij ons. Als echte Amerikanen met z'n allen aan de popcorn!

en als echte Nederlanders op de fiets - jong geleerd.....

Joel blaast een kaars uit...