Later op de dag hadden we een verjaardag van Benjamin, een buurjongetje. Ze hadden 50 mensen uitgenodigd; die kwamen niet allemaal, maar het was een gezellige drukte in het park. Je kunt verjaardagen hier prima buiten houden, en in het park staan banken, tafels en BBQ's. Van alle gemakken voorzien dus. Bij verjaardagen werkt het hier zo, dat je de cadeautjes niet openmaakt als je ze krijgt. Dat doe je thuis. We vinden dat minder leuk, en gaan daar niet aan mee doen ;-) Oh ja, en de taart komt pas op het eind. Na de taart is de verjaardag afgelopen. Grappig, al die verschillende gewoontes. Benjamin is Duits, en er waren aardig wat Duitser vanmiddig, plus nog een heel stel nationaliteiten, in ieder geval zes. Ze hadden een 'treasurehunt' georganiseerd, en dat is altijd een success. Een andere gewoonte is het kapotslaan van een grote kartonnen doos/figuur, waarin snoep en speeltjes zitten. Elk kind mag een paar keer slaan, en alstie kapot gaat, graait een ieder zoveel die kan krijgen. Op de filmpjes kunnen jullie onze kids aan de slag zien. Erg tam moet ik zeggen, vergeleken met meer ervaren kids.
Zo'n versierde stervorm heet een pinata. De traditie is afkomstig uit Mexico; het liedje dat je hoort is in het Spaans. Oorspronkelijk schijnt het gerelateerd te zijn aan de Azteken, die voorwerpen kapotsloegen die gevuld waren met offers voor de goden. Met de kerstening van Latijns-Amerika is de gewoonte overgoten met een Christelijk sausje. De pinata had zeven punten, een voor elke doodzonde, met felle kleuren die verleiding symboliseerden. Oorspronkelijk werd degene die sloeg geblindoekt, iets wat ik niet heb zien gebeuren. De blinkdoek symboliseerde het geloof, de stok de wil om de zonde te overwinnen. De inhoud (snoep!) de hemelse gaven. Dat laatste geldt nog steeds voor kids, de rest is ten onder gegaan. Voor kleine kinderen is er ook een variant waarbij je de onderkant van de pinata opentrekt met touwtjes. Elk kind krijgt een touwtje en iedereen trekt tegelijk.
Nog een fotootje van Joel, ook van vanmiddag.
Zo kijkt hij heel vaak. Nadenken, alles in zich opnemend en lekker zichzelf met z'n eigen ideeen.
Vorige had ik een keer eten gekookt wat nogal in de smaak viel bij Rebecca. Ze ging het recept voor me opschrijven, zodat ik het niet zou vergeten. Ze vroeg me wat ik allemaal gedaan had, en zij ging dat netjes opschrijven. Nu moet je weten, dat ze hier op school de kids leren om woorden op te schrijven zoals je ze hoort, meer met klanken dus, dan met afzonderlijke letters. Een van de dingen die ik tegen Becca zei, was 'Vlees braden'. Prompt schreef ze 'flas' voor 'vlees', helemaal op z'n Engels wat klanken betreft. Grappig he?
