We zijn net terug van een indrukwekkende kampeertrip. Na lang heen en weer gepraat heeft Henk, helemaal enthousiast gemaakt door een collega, me overgehaald om te gaan kamperen op een plek meer dan 4 uur rijden hiervandaan. Voor de niet-ingewijden : ik ben geen fan van lange autotrips, al helemaal niet met de kids. Maar de kids waren fantastisch, met de nodige snoepjes af en toe en het rijden valt ook best mee als je met z'n drieen kunt afwisselen (Margreet was er ook bij) en de omgeving nogal afwisselend is. We zijn dus naar boven gereden en nadat je Los Angeles voorbij bent, rij je door een bergketen. Ongeveer 2 uur nadat we van huis waren weggereden, waren we daar doorheen. We gingen enthousiast tanken bij het eerste benzine station dat we zagen, om er later achter te komen dat ze daar flinke afzetprijzen hanteren. Na de bergen komt vlak vlak land en zoooo warm. En dan opeens zie je in de verte weer bergen, zomaar uit het niets, en daar ligt Sequoia and Kings Canyon National Park. Het waren ooit twee afzonderlijke parken, maar nu horen ze bij elkaar. Supergroot, je hebt op z'n minst 3 uur nodig om er van zuid naar noord doorheen te rijden. Is dat niet gek, een National Park dat in lengte wel half zo groot is als ons hele Nederlandje? Anyway, het was ongelooflijk mooi. Onze campsite was op 2040 meter, dat was erg aangenaam. 's Nachts werd het zo ongeveer 10 graden, heerlijk slapen dus. Het park heet dus naar de bomen die er groeien - REUZE sequoias. Dat zijn naaldbomen die in op deze specifieke breedtegraad en in dit klimaat supergroot worden. Zie de foto's! Echt enorm indrukwekkend. Rebecca was ook zo enthousiast, die had het afgelopen jaar op school over hout en bomen geleerd en vond het geweldig dat ze nu zulke speciale bomen zag. Hier komen foto's:
Spannend.... het woud der giganten. Maar geen overdrijving hier....
Becs en Joel bij een creek. O en Joel kreeg elke ochtend schone kleren aan en werd elke avond gewassen...
Doorkijkje
General Sherman tree, de grootste boom ter wereld. Niet speciaal het dikst of het hoogst, maar met de grootste massa. De ene wittige tak bovenaan is dikker dan de meeste gewone naaldbomen die je om de boom heenziet. (en die naaldbomen waren ook niet klein).
De onderkant van de stam.... met een flinke naaldboom ernaast. Deze boom was overigens enorm toeristisch en je gelooft het niet, we zijn hier nog niet zoveel Nederlanders en Duitsers tegengekomen als daar. Allemaal op vakantie in Californie.
Uitzicht
Joel, vlak voor bedtijd en heel moe...
\
Henk en ik hebben samen een wandeling gemaakt terwijl Margreet op de kids paste. Het pad liep flink omhoog en af en toe kregen we indrukwekkende uitzichten.
Op een gegeven moment kwamen we op een vlakke, kale rots, die hol klonk, en van waar je heel ver kon kijken, en alle valleien en bomenrijen zien. Zo mooi!
Het pad liep door een bos van naaldbomen die ook niet klein waren (of beter gezegd: enorm hoog en flink dik)....
..... Maar aan het eind was het opeens of we in een andere wereld kwamen. Uit het niets stonden opeens tussen de naaldbomen weer een groep sequoias. Als je goed kijkt kun je mij ook zien staan. De grote zwarte plekken zijn brandwonden; de bomen zijn zo sterk dat ze flinke bosbranden overleven. Sterker nog, ze groeien extra goed na een brand getuige de jaarringen en daarom worden er soms expres afbrandingen gedaan. Net als vroeger op de hei vlak bij ons huis.
En een foto vanuit het midden naar omhoog. Het blijft lastig om op de foto exact weer te geven hoe bijzonder het was; we hebben ons best gedaan om jullie een indruk te geven.
Om de bomen heen een veld met bluebells. Kan je je voorstellen hoe indrukwekkend en stil het daar was?
Toen we terugkwamen van de wandeling hebben we bij het kampvuur 'smores' gemaakt. Een kamptraditie hier - je prikt marshmallows (spekjes) aan een stok en die hou je boven het vuur tot ze lekker zacht worden. De kunst is natuurlijk om ze precies juist zacht te krijgen zonder dat ze gaan schroeien. Dan pak je een cracker, daar leg je de bijna-gesmolten marshmallow bovenop, daarbovenop komt een stuk chocola en daar bovenop komt weer een cracker. In de zomer kun je hier in de winkels zelfs speciale smores pakketten kopen, waar alle ingredienten bij elkaar in verpakt zijn.
Rebecca staat op het punt om te happen ( en ze vindt het wel zo lekker!)
en ik wijd Joel in in de traditie. Maar de rook prikt in z'n ogen :-)
Rebecca is ook nog benoemd tot Junior Ranger - in al de national parks hebben ze een educational programma. Voor Rebecca betekende dat dat ze allerlei dingen moest vinden in het bos, paddestoelen, diersporen, zaden. Er was een activiteit over stenen, en nog wat andere dingen. Verder moest ze een klein zakje afval verzamelen. En dan werd het nagekeken door een echte ranger en als alles ok is mag je de belofte uitpreken dat je zuinig zult zijn op de natuur en dan krijg je een badge. Rebecca was nogal onder de indruk van het hele proces. Later onderweg naar huis vertrouwde ze me toe dat ze helemaal geen Junior Ranger wilde zijn omdat ze bij mij wou blijven wonen. De schat!
